Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In een genre waarin zowel het tempo als de stemming laag zijn, ligt het gevaar van een slaapverwekkend album altijd op de loer. Hoe degelijk ook, veel doomplaten kruipen voorbij zonder dat er ook maar een wenkbrauw wordt opgetrokken. YOB bewijst sinds The Unreal Never Lived dat het ook anders kan. Bongripper zorgt in 2010 met het fenomenale Satan Worshipping Doom voor een hoogtepunt. En dit jaar valt de eer te beurt aan Conan uit Liverpool.
Conan maakt dankbaar gebruik van de grondbeginselen van doom: lange nummers, gitaren die zo ver mogelijk omlaag gestemd zijn en tempo's die maximaal tot in de middenregionen reiken. Tot zover niks nieuw onder de zon. Er zijn twee elementen waarmee Monnos zich onderscheidt: riffs met een onontkoombare hook en een verwoestende groove.
Je zou de riff openingsriff van 'Grim Tormentor' af kunnen doen als te makkelijk. Maar dat is te makkelijk. Nietsontziend dekt de lading beter. Als het plagende intro zijn werk gedaan heeft en het trio zich vol overgave achter die paar noten schaart, is er geen houden meer aan; je hoofd moet en zal bewegen.
Dan die monstergroove. Behalve dat Paul O'Neill zich bedient van messcherpe fills op zijn splashbekkens, heeft hij schijt aan doomconventies en wordt het tempo verdubbeld of gehalveerd wanneer hij dat nodig acht. Zo wordt 'Battle in the Swamp' een mammoet op een skippybal. Het nummer schittert door ook op de snellere momenten lomp en zompig te blijven. Het ritme omdraaien in 'Battle in the Swamp'; ook al zo'n vondst die ervoor zorgt dat de aandacht nergens verslapt.
Monnos een volvet beest met verfijnde kwaliteiten. In plaats van een paar trucjes aan te kleden met gevaarlijke sound, schrijft Conan strijdlustige nummers die je bij de strot grijpen en niet meer loslaten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/conan/monnos/23514/
Meer Conan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/conan
Deel dit artikel: