http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Common | Finding Forever

Commons poging tot volwassen hiphop blijft hangen in middelmatigheid.
CD,

Tekst: Erwin Dekker

Publicatiedatum: 04 september 2007

'Grown-man rap', rap voor en door volwassenen werd het onlangs genoemd. Jarenlang worstelde hiphop met de vraag waarom oude helden niet zoveel respect kregen van de jonge generatie. Maar meer nog waarom oude helden er niet in slaagden om platen te maken die nog relevant waren.

Het was een vicieuze cirkel waarin hiphop vooral jong publiek aantrok en de artiesten zich op dat jonge publiek bleven richten. Oudere fans gingen op zoek naar andere muziek en hiphop slaagde er niet in volwassen te worden. Recente albums van Nas, Jay-Z en nu zeker ook Common proberen dat te veranderen. Het blijkt echter nog steeds lastig om de juiste toon te vinden.

Neem nou het thema liefde, niet echt traditionele grond voor hiphopartiesten, wel het thema van zeker vijf nummers op het nieuwe Common album. Dat pakt goed uit op het dromerige geluid van Jay-Dee op `So Far to Go', maar is veel te zoet in combinatie met Lilly Allen op 'Drivin' me Wild'. Een ander thema op de plaat is identiteit en 'Black Maybe' is een sterk nummer over de zwarte identiteit.

Daar staat dan wel de lege spiritualiteit van bijvoorbeeld 'Forever Begins' tegenover. Het algemene probleem is dat Common vooral voor de middenweg kiest, eentje zonder zelfkritiek bovendien. En als je iets zou verwachten van een volwassen plaat is het juist innerlijke twijfel.

Op het eerder genoemde 'So Far to Go' na is de hele plaat geproduceerd door Kanye West, maar er zijn weinig momenten dat Kanye op de top van zijn kunnen is. Het hoogtepunt is ongetwijfeld 'The People', met de vele lagen aan samples, maar de rest van de productie is toch veel te vlak voor iemand van zijn kaliber.

Datzelfde geldt voor Common die vooral zeker wil zijn dat hij niemand voor de borst stoot. Vandaar waarschijnlijk ook dat Starbucks deze plaat verkoopt als achtergrondmuziekje bij de koffie. Misschien is dat de wijsheid die met de jaren komt?