http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Colour Haze | Tempel

Colour Haze berust in bedachtzaamheid.
CD, Elektrohasch/Swamp Room

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 22 augustus 2006

Sommige stonerpuristen vielen over het feit dat ik Stefan Koglek in mijn recensie van Los Sounds de Krauts een meestergitarist heb genoemd. Het zijn dezelfde puristen die beweren dat Colour Haze al jaren dezelfde plaat maakt en eigenlijk gewoon een ordinaire Kyuss kloon is. Nee. Die mensen hebben niet goed geluisterd. Oké, op papier liggen er lijnen naar de moeder aller stonerbands maar dat is veel te kort door de bocht.

In opener 'Aquamaria' weerlegt Koglek direct alle kritiek door zijn gitaarsolo langzaam maar trefzeker uit te bouwen tot een rijk geluidslandschap dat de luisteraar terugvoert naar de jaren zeventig. Deze aanhef blijkt profetisch voor de rest van Tempel. Voor dit, naar ik meen tiende album lijken live bootlegs van Led Zeppelin als muzikale staalkaart te hebben gediend en dan met name die uit de periode van 1973-1976 ten tijde van hun officiële liveplaat The Song Remains the Same. Want het trio laat zich net als de rockdinosaurussen destijds voeren door de muziek en het moment.

Dat levert uiteraard lange passages met een hoog jamgehalte op maar voor compacte liedjes hoefden we sowieso nooit bij Koglek & Co aan te kloppen. Al probeert de boomlange Duitser het wel middels donderzware riffs (zoals in 'Mind') en dan steekt de kop van Kyuss weer eens op. Maar door Koglek’s eigenzinnige productie, zijn ijle falsetstem die vaak de hoge gitaarlijnen volgen, Hammond orgels, invloeden uit de Duitse krautrock en vooral veel lucht en geduld klinkt het uiteindelijk toch weer helemaal als Colour Haze. Dat uit zich het meest in de kenmerkende solo’s en het feit dat de gitaar vrij hard in de mix ligt. De drums roffelen op de achtergrond mee en zo creëert Koglek een bandgeluid dat zelfs in de snellere passages verdacht ongedwongen aandoet.

De enorme dosis muzikaal geduld maakt Tempel nog meer genietbaar dan de toch wat groteske voorganger Los Sounds de Krauts. Want wie experimenteert kan genadeloos op zijn bek gaan. Het zal Koglek niet gauw gebeuren. Doseren is een kunst en dat heeft hij helemaal in de lenige vingers. Kijken wat de puristen nu weer te zeggen hebben wanneer ik stel dat Koglek een van de grootste talenten van dit moment in het genre is. Zo zie je maar weer. Hard werken wordt beloond.