• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Cold War Kids | Robbers & Cowards

Aangenaam rammelende retrorock.
CD, Downtown/V2

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 01 februari 2007

Eigenlijk zijn we allemaal kinderen van de Koude Oorlog. Met het eind van de Sovjet-Unie, in 1991, eindigt de naoorlogse wapenwedloop. Op het culturele vlak viert de kapitalistische propaganda hoogtij. Vandaag kent eenieder nog wel films, muziek en boeken die de kilte en hardheid aan de andere zijde van de Berlijnse Muur benadrukken. Zo groeiden we op in de hoedende handen van het veilige westen.

Het valt direct op dat de Cold War Kids hun band met een puik visitekaartje gedecoreerd hebben. Een goede naam is immers het halve werk. De rest van het vroege promotiewerk is het viertal goeddeels uit handen genomen door bloggers. Het internet kent immers amper nog gewapende gordijnen. Een felle woordenstrijd tussen het online muziekmagazine Pitchfork en muziekbloggers volgde op de hype.

Negatief of positief: publiciteit is publiciteit. De stormvloed rond de Cold War Kids kwam immers ook dankzij de vooruitgesnelde ep We Used to Vacation al volledig op gang. Er kon dus al breed geanticipeerd worden op de eerste volledige plaat, Robbers & Cowards. Die overtreft de ep volledig.

Het schijfje barst van de herkenbare muzikale referenties uit de looptijd van de Koude Oorlog, en de decennia daarna. The Velvet Underground, Bob Dylan, The White Stripes en The Shins, ze zijn allemaal traceerbaar in de muziek van het aangenaam rammelende Californische indiecollectief. En dan zijn de Jeff Buckleyachtige vocalen van zanger Nathan Willett nog niet eens genoemd!

Verbaal grijpt het viertal naar vaak miserabele ervaringen, verpakt in begrijpelijke tekstregels. ‘We Used to Vacation’ schetst sympathie voor een berouwvolle alcoholistische vader, terwijl in ‘Passing the Hat’ een immigrant geld steelt uit het offerbakje in de kerk om een terugkeer naar de Baltische staten te bekostigen. Nochtans is er telkens finale vergiffenis voor eenieder. Zelfs voor de ter dood veroordeelde in ‘Saint John’.

Acht nummers lang weten de Cold War Kids prima te boeien, en nestelen hun eigenaardige en eigenzinnige liedjes als ‘Hang Me Out to Dry’, ‘Saint John’ en ‘Tell Me in the Morning’ zich permanent in het trommelvlies. Lekker vertrouwd is zo verkeerd immers niet.

Als in het door piano geëscorteerde ‘Hospital Beds’ "put out the fire on us" klinkt, lijkt inderdaad snel daarna de koek op.

Met de laatste vier liedjes gaat het album namelijk als de welbekende nachtkaars uit. Vooruit, vergiffenis daarvoor! Met een beetje rugwind kan dit bandje wel eens een van de (live)sensaties van 2007 worden.

http://www.kindamuzik.net/recensie/cold-war-kids/robbers-cowards/14809/
Meer Cold War Kids op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cold-war-kids