Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De muziek van CocoRosie klinkt vaak alsof ze het voor zichzelf maken en voor niemand anders. Alle onderbuikimpulsen van de dames worden direct in een muzikale centrifuge gegooid om er een freakfolksapje uit te persen. Een sapje bestaande uit twee unieke stemgeluiden, opera- en hiphoparrangementen aangevuld met een scala aan instrumenten zoals piano's, harpen en kinderinstrumenten. Daarin wordt doorgaans weinig poging ondernomen om een kader te scheppen. En dat is meteen ook de charme van CocoRosie's vrije muziek. Dit album is daarop geen uitzondering, maar toch lijkt er een kleine verandering gaande te zijn.
In een aantal nummers is daadwerkelijk rekening gehouden met het oor van de luisteraar. Het prachtige 'Lemonade' is hiervan het beste voorbeeld. Het lijkt of er goed is nagedacht over hoe ze de verschillende geluiden in hun muziek zo kunnen arrangeren dat ze elkaar versterken. Het contrast in de stemmen van 'Coco' en 'Rosie' komt hierdoor fantastisch uit de verf. Dit nummer klinkt rijk en als één verhaal.
In zijn geheel is Grey Oceans, zoals de titel al doet vermoeden, donkerder dan vorige albums. Die donkerte is niet erg aansprekend maar in een aantal nummers komt de zon achter de wolken tevoorschijn; bijvoorbeeld in 'Hopscotch', 'R.I.P. Burn Face' en het eerder genoemde 'Lemonade'. Met 'Fairy Paradise' wordt een uitstapje gemaakt naar de dance. Omdat het CocoRosie is, komen ze ermee weg, maar op zichzelf gezien is dit nummer een bij elkaar geraapt rommeltje.
Al met al een waardig CocoRosie-album met een tipje van een sluier die ze hopelijk op volgende albums verder oplichten, zonder het geheim van het kunstwerk dat CocoRosie heet weg te geven.
http://www.kindamuzik.net/recensie/cocorosie/grey-oceans/20330/
Meer CocoRosie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cocorosie
Deel dit artikel: