http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Cobra Killer | Uppers & Downers

Niks nieuws, maar wel veel gastbijdrages.
CD, Monika/Konkurrent

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 27 november 2009

Het debuut van Annika Line Trost en Gina V. D'Orio uit 1998 is de leukste plaat die ooit op Digital Hardcore Recordings verschenen is. Uit scheefgeplakte samples, haperende en overlappende ritmes, bakken lawaai en hun eigen opwindende gekrijs, fabriceerden ze een behoorlijk uniek geluid. Op de volgende platen wordt dat wat rechtgetrokken en gewoner in elkaar geschroefd, zodat ze wat beginnen te lijken op een gevaarlijkere en sexy versie van Chicks on Speed. De gevreesde term 'electroclash' wordt zelfs bovengehaald.

Hun vorige, Das Mandolinenorchester (2005), is dan weer een verrassende zet. Ze is opgenomen met - inderdaad - een mandolinenorkest en er komt geen enkel elektronisch gegenereerd geluid bij kijken. Het resultaat is verbluffend. En blijkbaar niet te overtreffen, want op dit vijfde album grijpen ze terug naar hun vertrouwde sound en hij wordt voornamelijk aan de man gebracht middels de cameo's van Jon Spencer, J. Mascis en Thurston Moore.

Spencer scandeert iets repetitiefs langsheen de echo's van 'Walk Like an Egyptian' in 'Goodtime Girl', waarna Mascis' ook een minimale bijdrage levert. 'Hang Up the Pin Up' met Dinosaur Jr-drummer Murph, Mascis en Moore rockt lekker ruizig weg. 'Schneeball in die Fresse' met Spencer op gitaar, is lekker luchtig en vierkant. En Moore laat zijn atonale aanwezigheid behoorlijk merken in 'Matchy Matchy'.

Die bijdrages zorgen voor een zekere rockdimensie, maar bepalen het geluid van het album niet echt. De overige nummers, waar Cobra Killer er alleen voor staat, zijn lichtvoetiger. Hun voordracht is uiteraard altijd zowat hetzelfde tweestemmige gedeclameer, en ook qua opbouw volgen ze grotendeels hetzelfde patroon. Maar de klanken waarmee ze de tracks aankleden, variëren keer op keer. Ze laveren tussen rockabilly, industrial en technopop en weer terug. Niks nieuws, maar het klinkt allemaal zeer lekker.

Enige minpunt is de opener 'Hello Celebrity', een te gemakkelijke sub-Chicks on Speed aanval op de celebritycultus. Cobra Killer voegt de vraag "What are you famous for?" toe aan de discussie over beroemdheden die beroemd zijn omdat ze beroemd zijn. Zeer puntig en revolutionair. Paris Hilton staat ongetwijfeld reeds te trillen als een espenblad.