http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Clinic | Visitations

Klinisch mooi voortdenderende vierde.
CD, Domino/Munich

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 13 oktober 2006

Hoewel de vier leden van Clinic nog steeds in chirurgenmaskers gehuld gaan, is de mystiek die rond hun identiteit hing nu wel ongeveer opgeklaard. Iedereen die een beetje heeft opgelet weet nu wel wie Clinic is: vier gezichtsloze Liverpoolse jongens die redelijk sterke platen maken.

Visitations is alweer hun vierde langspeler. Het is naar eigen zeggen hun party record, vol bad dream bubblegum-muziek. Ze klinkt inderdaad lichter dan bijvoorbeeld hun nogal droefgeestige vorige - het in magisch realisme badende Winchester Cathedral uit 2004 – maar om nu te zeggen dat dit een dansplaat is, gaat een beetje ver. Clinic is zeer goed in het opzetten van een groove, maar doet daar steevast iets slepends en drone-achtigs mee; wat zelden tot hipshakes en hoogstens tot een zombie-achtige polonaise kan leiden.

Mits een paar uitzonderingen wisselen ze op Visitations hun heftigere nummers steevast af met een rustiger liedje, wat de dansbaarheid ook niet ten goede komt. Opener ‘Family’ combineert die typische Velvet Underground-drone met zanger Ade Blackburns verstikte, hese stem tot een dreigend aanstormende kolos. Het heerlijke ‘Gideon’ heeft dezelfde basisingrediënten, maar de zang is hemels melodieus en de gitaareffecten grijpen naar je strot.

In ‘Animal/Human’ tonen ze zich van hun meest psychedelische kant. Onvaste samenzang en skeletale percussie wordt begeleid door een vage snaarinstrumentenraga, tot plots een onverwacht wahwahgitaartje en een klarinet hen komen vervoegen om het nummer een bevreemdende uitgeleide te geven.

Het mooie ‘Harvest (Within You)’ is een wat aparte singlekeuze, omdat het niet echt representatief is voor hun sound. Een triest orgeltje en huilende wolvengeluiden gaan gepaard met iets wat nog het best kan omschreven worden als een minimalistische benadering van Adam & the Ants’ kenmerkende Burundi-beat. En amper een gitaar te bespeuren.

Clinic is natuurlijk nooit een echt typische gitaargroep geweest. Enkel in ‘Tusk’ wordt er ongenuanceerd op losgeramd, maar verder zoeken ze hun heil meer in vreemde elementen. In ‘Children of Kellogg’ wordt bijvoorbeeld een zagende zaag als instrument gebruikt, en de ‘woep woep’-achtergrondzang in ‘If You Could Read Your Mind’ is ook licht verontrustend.

De afsluitende titelsong maakt nog eens duidelijk dat Clinic eigenlijk een zeer melancholisch groepje is. Achter hun façade – de maskers, uniformen, stoere poses - schuilen mensen die voornamelijk geïnteresseerd zijn in het maken van mooie klanken.