http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Clinic | Bubblegum

Kapstok naast de kwestie.
CD, Domino/Munich

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 30 december 2010

Bij elk album dat Clinic uitbrengt slaagt de band er vooraf in om de geruchtenmolen aan te zwengelen. Ook al is het niet echt opzienbarend gefluister - genre "dit is hun party album" of "deze keer hebben ze folkelementen gebruikt" - hun fans doen bereidwillig hun deel en zorgen er viraal voor dat er een beetje gegons rond de release ontstaat. Ook al zet Clinic die praatjes waarschijnlijk niet eens zelf in gang, ze zijn natuurlijk mooi meegenomen.

Bij dit album, Bubblegum, hoort men te weten dat het Clinics "poppy" plaat is. Een beetje kenner weet natuurlijk al lang dat de Clinicsound nooit echt héél erg varieert en dat er geroddeld kan worden zoveel men wil: een Clinicplaat blijft een plaat van Clinic.

De eerste songs heten je nochtans vriendelijk welkom. 'I'm Aware' (met clip van Peter Fowler) verrast zelfs, met zijn lieflijke strijkers en koortje. In de daaropvolgende titelsong klinkt zanger Ade Blackburn bijna smachtend. Om vervolgens in 'Baby' de grens van de sentimentaliteit op te zoeken. Maar ondanks het feit dat de band hier zijn menselijke kant laat zien, geeft Clinic geen krimp wat betreft de verdere bestanddelen van die songs; die blijven rechtlijnig, afgemeten meanderend, met lichtvoetige drones.

Na het heftige 'Lion Tamer' verliest het album even zijn momentum, met het flauwe folky gemurmel van 'Linda'. Het rustig laconieke 'Milk & Honey' trekt de zaken echter langzaam terug op gang, waarna Clinic toch weer een paar keer verrast; met het aan 'The Gift' van The Velvet Underground verwante 'Radiostory' of de Middeleeuwse easy tune van 'Un Astronauta en Cielo' bijvoorbeeld.

De tempi blijven anders wel behoorlijk laag en de sfeer gemoedelijk en dromerig - op een strenge blik en stokkende adem hier en daar na - tot aan afsluiter 'Orangutan', een van die typische dreun-drones waar Clinic zo goed in is. Al met al geen agressieve of bijzonder slechtgeluimde plaat dus. Maar zeker geen vrolijke bubblegumpop. Om dat als kapstok voor dit album te gebruiken, is dus een beetje naast de kwestie. Benieuwd waar men volgende keer mee zal komen aanzetten.