http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Chuck E. Weiss | 23rd & Stout
Chuck E. Weiss blijft de goot trouw.
CD, Cooking Vinyl/Bertus
Tekst: Peer Bataille
Publicatiedatum: 02 oktober 2006
Chuck E. Weiss slurpt uit dezelfde goot waaruit Tom Waits ook ooit zijn inspiratie putte. Waar Waits de straten van nachtelijk Los Angeles inmiddels met vrouw en kinderen heeft verruild voor een riante ranch, struint Weiss nog steeds de achterbuurten van de Californische stad af. Je zou kunnen zeggen dat hij trouw blijft aan zijn roots. Maar met evenveel recht is te beweren dat Chuck E. Weiss een beetje stil blijft staan.
Plaats van handeling is deze keer de hoek van 23rd & Stout, zoals Weiss' vierde cd getiteld is. Nachtbraker Weiss duikelt er weer allerlei randfiguren op. Zoals Prince Minsky, die droomt van een ladderzatte koningin van Zweden ('Prince Minsky's Lament'). En de man die om vier uur 's nachts vanaf het vliegveld een vriend opbelt. Hij bedankt hem voor zijn kerstkaart en voegt daaraan toe dat zijn vrouw denkt dat Jerry Lewis 73 jaar is, maar dat hij wel beter weet; Lewis is natuurlijk 78 jaar ('The Phone Conversation'). Of Piccolo Pete uit het gelijknamige nummer, de overleden antiekhandelaar op Ventura Boulevard die mét zijn antiek naar antique heaven is verhuisd.
Chuck E. Weiss omschrijft zijn muziek in de bijsluiter zelf als 'discom-bop-ulated jive'. Weiss zuigt alles op wat hij in de goot tegenkomt en brouwt daar zijn eigen cocktail van. Een cocktail die erg smaakt naar de dronkemansketelmuziek uit het eerste deel van de carrière van Tom Waits. Met als belangrijkste ingrediënten vaak een stevige contrabas (Steve Nelson), nadrukkelijke drums en percussie (producer Don Heffington) en stekelig gitaarspel (Tony Gilkyson). En om het af te maken veel knorrende saxofoons (David Ralicke – tenor, en Jeff Turmes – bariton).
23rd & Stout verrast eigenlijk alleen als Weiss van dit stramien afwijkt. Zoals in de dreunende Slim Harpo-tribute 'Fake Dance' en de strakke cover van Ike Turners 'So Long' Goodbye', dat klinkt alsof het in de jaren vijftig is opgenomen. Voor de rest dreutelt de cd te vaak maar wat voort. Alsof het de bedoeling is dat je er na een nacht vol alcohol langzaam bij inslaapt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/chuck-e-weiss/23rd-stout/14032/
Meer Chuck E. Weiss op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chuck-e-weiss
Deel dit artikel: