• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Chris Hillman | The Other Side

Voor altijd in de schaduw van Gram Parsons?
CD, Cooking Vinyl/Bertus

Tekst: Peer Bataille

Publicatiedatum: 12 juni 2005

Op een concullega-site doet men op dit moment pogingen de mythe van Gram Parsons te ontmantelen ten faveure van Chris Hillman. Ik verbaas me altijd over de behoefte om voor alles een ‘grootste’ of een ‘beste’ te hebben. Ook in dit geval. Want als het om de ontwikkeling van de countryrock of inmiddels alt.country gaat, speelt en speelde ieder zo zijn rol. Wie de grondlegger is, doet in mijn ogen niet ter zake. Voor we het weten kiezen we in dit land een Fortuyn-achtig type als grondlegger van het genre.

Chris Hillman (zestig inmiddels) heeft in ieder geval op Parsons voor dat hij anno 2005 nog platen kan maken. Gezien de obligate uitvoering van de Byrds-klassieker ‘Eight Miles High’ waarmee The Other Side opent, is het maar de vraag of we daar blij mee moeten zijn. Tijdens een concert krijg je daar de handen mee op elkaar en krijg ook ik een aangenaam nostalgisch gevoel van binnen. Maar niemand zit nog te wachten op een nieuwe versie op plaat. Zoals er wel meer overbodig is op deze cd. Bijvoorbeeld een andere cover, ‘It Doesn’t Matter’, van de eerste Manassas-lp uit 1972 (wanneer wordt die trouwens eens gerehabiliteerd?).

Naast wat gerecyclede oudjes bevat The Other Side vooral nieuw werk dat Hillman samen met Steve Hill schreef. De folkgrass van het schrijversduo klinkt overal degelijk, maar weinig opzienbarend. Hillmans samenzang met Herb Pedersen haalt het niet bij die op eerdere cd’s die ze als duo of met de gelegenheidscombinatie Rice, Rice, Hillman & Pedersen maakten. Instrumentaal is het allemaal dik in orde, zoals je mag verwachten van mensen als Larry Park (gitaar), Gabe Witcher (fiddle), Sally Van Meter (dobro), Bill Bryson (bas) en Skip Edwards (accordeon). De solo’s komen steeds mooi op tijd, en daar zit ook het manco: voor verrassingen is geen ruimte op The Other Side. Met uitzondering van ‘The Water Is Wide’, een fraaie ballad met lichthese vocalen van Jennifer Warnes.

Chris Hillman pruttelt op The Other Side braafjes voort, zonder nieuwe wegen in te slaan. Wat dat betreft is het recente werk van een genregenoot als Darrell Scott een stuk avontuurlijker. Wat je ook van Gram Parsons mag vinden, hij heeft in ieder geval twee memorabele soloalbums op zijn naam staan. Het wachten is nog steeds op Hillmans eerste echt goede solo-cd. Voor mij blijft hij voorlopig de onmisbare stille kracht die het best functioneert in de schaduw van een ander.

http://www.kindamuzik.net/recensie/chris-hillman/the-other-side-9753/9753/
Meer Chris Hillman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chris-hillman