Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Ja, ja, ja. Ik weet het; hoogste tijd om de bergruimte eens op te ruimen. Stond al eeuwen op de to-do-lijst. Komt er nu dan toch echt van." Zo klinkt het eerste nummer op Memory Night zo ongeveer: als een man die dozen en stukken metaal verschuift, zuchtend en steunend. Het nummer heeft ook wel wat weg van wat je zou kunnen horen als het sujet uit 'What's he building?' van Tom Waits bezig is.
Chris Abrahams is lid van The Necks en werkt daarin met semi-improvtactieken. Op zijn soloplaten presenteert hij ambient van de meest verwrongen en verdraaide soort. Geen zoet-zalvende wegdommelmuzak hier, maar geraas en geratel van akoestische geluiden, field recordings, elektronica, en dan duikt opeens een piano op. Die lijkt daar niets te zoeken te hebben en vooral het vege lijf te moeten redden, maar toch past het op een heel vreemde, onthechte manier stiekem prima.
Memory Night voelt bij vlagen als een dwingende opdracht om vooral een poging te wagen het eind van de plaat te halen. Tegelijk bevat het album heel veel om je over te verwonderen, zoals de beste releases van The Tapeworm. Het zijn dermate ongekende (of: onkenbare) geluiden dat je, als je ervoor openstaat, jezelf totaal kunt verliezen in het genot van het splinternieuwe; als een ontdekkingsreiziger op onontgonnen terreinen.
Misschien is het wel het beste om Memory Night te beluisteren als het buiten diep donker is. Een goed glas wijn binnen handbereik, de lichten gedimd, de versterker op standje 'pijngrens'. Laat de interne criticus los, laat de dag achter je. En drijf mee op een zee van myriadengeluiden die complexe soundscapes optrekken die wellicht het best te omschrijven zijn als jazz. Ergens, op een unieke manier dan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/chris-abrahams/memory-night/24088/
Meer Chris Abrahams op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chris-abrahams
Deel dit artikel: