Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De tijd dat Groot-Brittannië het mekka van de alternatieve dansscène vormde lijkt verder weg dan ooit. Orbital gesplit, Leftfield wanhopig smachtend naar de pensioengerechtigde leeftijd, The Prodigy in geen jaren nog iets zinvols uitgebracht en dan is er nog Underworld, dat er sinds Second Toughest in the Infants nooit meer in slaagde om hun nochtans uitstekende live-reputatie te evenaren, laat staan te overtreffen. Niet echt verwonderlijk dus dat alle ogen de afgelopen weken gericht waren op Tom Rowlands en Ed Simmons aka The Chemical Brothers.
Push the Button is hun vijfde langspeler en werd in pole position gebracht door de ronduit verpletterende single ‘Galvanize’. Verzengende bassen, de raps van Q-Tip (A Tribe Called Quest) die als mokerslagen door de hersenpan klieven en natuurlijk het avontuurlijke en bovenal erg aanstekelijke geflirt met Oosterse ritmes: ‘Galvanize’ is a priori veroordeeld om dé floorfiller van het jaar te worden. Een perfect ouverture dus, maar waren verbluffende singles als ‘Hey Boy, Hey Girl’ en ‘Star Guitar’ (respectievelijk afkomstig van Surrender en Come with Us dat ook al niet? Toch konden deze platen slechts gedeeltelijk overtuigen en werd het dus dringend tijd dat de artificiële tweeling ging herbronnen.
Zo gebeurde ook en bijgevolg klinkt Push the Button een pak diverser en gelaagder dan zijn voorgangers; melodieën krijgen al eens vrije doorgang en emoties worden evenmin geschuwd, al hoeft u zich daarbij nu ook weer niet té veel voor te stellen. Verder vooral business as usual, waarbij nog maar eens een karrenvracht big beats worden aangevoerd die binnen afzienbare tijd onvermijdelijk om uw aandacht zullen schreeuwen. Voorbeelden? De snoeiharde elektropunk van ‘Believe’, waarin de moraalridders ("I need you to believe") het vuur aan de lont laten steken door nieuwbakken held Kele Okereke van Bloc Party. ‘The Big Jump’ staat stijf van de referenties naar twee decennia terug en knipoogt zo verleidelijk onze richting uit dat we het blozen nog onmogelijk kunnen maskeren. Ook ‘Come Inside’ is zo’n bonafide clubhit-in-wording en wijkt geen millimeter af van het block rockin’ beats-stramien waarmee de Chemicals zich destijds onsterfelijk maakten op de dansvloer.
Het mooiste moment op ‘Push the Button’ is echter weggelegd voor gastzangeres Anna-Lynne Williams, die met haar fluwelen stem de tribale ritmes van ‘Hold Tight London’ pareert en deze alsnog bestrijkt met een zweempje melancholie.
Politiek engagement was tot dusver nooit aan het duo Rowlands/Simmons besteed, maar op ‘Left Right’ (feat. Anwar Superstar) is het zover. Allesbehalve een wereldsong maar net voldoende om ons niet definitief in slaap te wiegen. ‘Close Your Eyes’ mag dan, met behulp van The Magic Numbers, veruit de meest experimentele song van deze plaat zijn, na enkele luisterbeurten zoeken we steeds vaker de skip-toets op en worden de oogleden plots wél heel zwaar. In ‘Shake Break Bounce’ ontwaren we een handvol slimme ideeën, maar niets dat op een song lijkt en met de infantiele spielerei op ‘Marvo Ging’ krijg je zelfs geen slapende hond wakker. De kans zit er dik in dat u onder invloed van de nodige psychedelische substanties eeuwige trouw zweert aan het zweverige ‘Surface to Air’, maar tegen de tijd dat deze slotsong afklokt, hebben wij al lang de fantastische nieuwe van The Frames in de cd-speler steken of gaan we nog eens door het lint op het machtige ‘Club Foot’ van Kasabian.
Push the Button: de Chemical Brothers hebben hun vingers inderdaad nog steeds aan de muzikale pols, maar het zou pas écht straffe taal zijn om hier van het definitieve meesterwerk te getuigen. Desondanks een dikke voldoende op het rapport.
http://www.kindamuzik.net/recensie/chemical-brothers/push-the-button/8561/
Meer The Chemical Brothers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chemical-brothers
Deel dit artikel: