Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zeg Cerys Matthews en men zal denken dat je over je tong struikelt. Het draait hier echter om een 37-jarige moeder die al jarenlang in de muziekwereld meedraait. In een ver verleden was Matthews boegbeeld van indiesterren Catatonia en in de tijd die overbleef sekssymbool (voor de indiekids, dat dan weer wel). Tussendoor maakte de jongedame kennis met de levensstijl van een rocker en als gevolg daarvan bracht ze een bezoekje aan de afkickkliniek. Nu is ze soloartiest, niet meer opererend vanuit geboorteland Wales, maar als cowboy-chick in Nashville.
Never Said Goodbye, haar tweede soloalbum, heeft weinig met grazende koeien of americana te maken. Het is een ietwat vreemde liedjesplaat, waar de lompe drums (denk: John Bonham op ‘Kashmir’) een hoofdrol opeisen naast de zeer, ehm, aparte stem van Matthews. Divers klinkt ze zeker: soms als een lieve, geobsedeerde K3-fan, dan weer als een schreeuwerige dronkaard die helaas de karaoke heeft ontdekt. Er gebeurt veel, maar het geluid is transparant: de instrumentatie is groots, maar spaarzaam in aantal. Ondertussen worden stiekem enkele beats en een portie elektronica de liedjes ingesmokkeld.
Matthews zoekt niet altijd de schoonheid op en juist dat maakt van Never Said Goodbye zo’n interessante plaat. Soms is het even doorbijten, het volgende moment hoor je een onafgemaakt experiment en dan komt de zangeres opeens onverwacht met een sfeervol luisterliedje als ‘This Endless Rain’ op de proppen. Intrigerend is het in ieder geval altijd, deze bizarre struikelpartij door het muzikale brein van Matthews.
http://www.kindamuzik.net/recensie/cerys-matthews/never-said-goodbye/13882/
Meer Cerys Matthews op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cerys-matthews
Deel dit artikel: