Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Beter laat dan nooit, deze recensie van de nieuwe Cephalic Carnage. Hun vorige plaat, Lucid Interval is een deathmetal/grindcore/noise/jazz/idioterie meesterwerk zonder weerga. Denk aan Dillinger Escape Plan meets Morbid Angel meets Zappa-gekte, en dan kom je lichtelijk in de buurt.
Met dat beeld in het achterhoofd kunnen we niet anders zeggen dan dat Anomalies lichtjes teleurstelt. Nee, nu niet direct gaan steigeren, we zeiden lichtjes, ok? Dat betekent niet dat de muziek plots slechter is. Nee, het draait om het feit dat Cephalic Carnage heeft besloten minder gekte toe te laten, om zich vooral te concentreren op extreme metal vol achterlijke maatsoorten en dergelijke.
Nog steeds zitten de liedjes vol heerlijke breaks, achterlijke versnellingen en trage doomsludge. Wat echter net wat weinig voorkomt is die Zappa-gekte, die gestoordheid, en het absurdisme dat ervoor zorgde dat ook mensen buiten de deathmetal Lucid Interval erg goed konden waarderen. Helaas heeft de band het metalharnas strakker om zijn lijf getrokken, en daarmee is Anomalies een stuk eenvormiger geworden. Relatief gezien dan, want de afwisseling is nog steeds enorm, en de ernstig groovende stoner van ‘Piecemaker’ is behoorlijk indrukwekkend, maar toch: die jazz-gekte is grotendeels weg, en daarmee heeft Cephalic Carnage een deel van zijn eigen gezicht verloren. Toch jammer, hoe lekker Anomalies ook is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/cephalic-carnage/anomalies/9678/
Meer Cephalic Carnage op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cephalic-carnage
Deel dit artikel: