Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als wij de woorden 'muziek', 'zwart', 'poëet', 'toneelacteur' en 'New York' samen in een volzin zien opduiken, dan zoeven de elektronen in onze hersenpan onmiddellijk naar de geheugenplaats 'Gil Scott-Heron'. Onvermijdelijk zal die vergelijking overal gemaakt worden waar Carl Hancock Rux zijn kunsten opvoert. En eigenlijk valt die vergelijking voor de man nog niet zo slecht uit. Hij heeft om te beginnen al een uiterst coole stem. Daarmee kan hij slaan maar ook zalven gaat hem uitstekend af. En zelfs een stukje parlando en een streepje Tibetaans gebrom moeten kunnen zonder dat hij onmiddellijk in foute kunstige sferen terecht komt.
Ook de muziek is best in orde. Overwegend luie ritmes verwijzen naar soul, hiphop, gospel, grotestadsfunk, bluesrock, folk, calypso en reggae zonder dat het geheel geforceerd overkomt. En de man heeft wel degelijk iets te zeggen. Als hij de pathetiek van de gedachte al eens de overhand laat halen, dan blijft de schade nog beperkt door de relaxte muzikale omlijsting. Als namen als Sly Stone, Bill Withers, Linton Kwesi Johnson, Jim Morrison, Serge Gainsbourg en de reeds genoemde Gil Scott-Heron in ons opkomen zonder dat dit de prestaties van Rux zelf in de schaduw plaatst, dan kunnen we tot de conclusie komen dat deze man een fijne plaat heeft gemaakt. Als hij nog een beetje bespaart op een iets te overdadige en soms ook iets te weinig opmerkelijke productie en zijn stem in de toekomst nog meer focust op zingen in plaats van te declameren, dan kunnen we van deze man ooit nog wel eens een klassieker verwachten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/carl-hancock-rux/apothecary-rx/7309/
Meer Carl Hancock Rux op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/carl-hancock-rux
Deel dit artikel: