Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
En tot zover de clichés over eenvoudige arbeidersliedjes en rondborstige zangeressen. Uit soulcity en gangsterparadijs Chicago bereikt ons weerom een nieuw wetenschappelijk geluidsproject van Califone.
Dit is alweer de zoveelste van het uit Red Red Meat ontsproten groepje rondom het verloren gewaande wonderkind Tim Rutili. Heron King Blues is de zevende in redelijk korte tijd. En hoewel de ongrijpbare tracks in de verste verte niet als afgemaakt klinken, slaagt het experimentele Califone er wonderwel in om een fascinerend en benauwend hoorspel neer te zetten.
Zei iemand daar dat americana niet evolueert? Het is verbazingwekkend hoe Califone wegkomt met het op natuurlijke wijze bereiden van elektronische muziek met oeroude klanken. Het interessantste voorbeeld daarvan is de derde track, ‘Sawtooth Sung a Cheat’s Song’, waar in zeven broeierige minuten van indianengestamp wordt toegewerkt naar een zinderende technoclimax van de eenentwintigste eeuw.
Maar is meer: het titelnummer van Heron King Blues duurt een klein kwartier en wordt voor de helft opgeslokt door een maniakaal uiteinde. Want terwijl de opener, ‘Wingbone’, sluimerige country uit de krochten van cowboystad Texas aankondigt, lijkt Califone daarna om de twee minuten van koers te wijzigen.
Op Heron King Blues durft Califone nog verder te gaan. Bovendien komen de pretenties nog beter tot hun recht dan op vorige platen, zoals de ook al niet misselijke en voorgaande combi van Quicksand/Cradlesnakes en Deceleration Two.
En zo zullen de vreemde vogels van Califone opnieuw door de rechtgeaarde countrygemeenschap verbannen worden naar het donkere dierenbos, maar voor diegenen met de blues en een grenzeloze interesse in koptelefoonexperimenten is Califone een onmisbaar gezelschap.
http://www.kindamuzik.net/recensie/califone/heron-king-blues/5011/
Meer Califone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/califone
Deel dit artikel: