http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Calexico | Carried to Dust

Calexico's beste tot nu toe.
CD, City Slang/V2

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 16 september 2008

Het is vrij goed mogelijk dat Joey Burns en John Convertino van Calexico een stiekeme familierelatie hebben met Ennio Morricone. Bij het horen van het typische geluid van de band zie je met slechts een heel klein beetje fantasie de tumbleweeds stuiteren over een verlaten woestijnweggetje, terwijl een jeugdige Clint Eastwood de bad guys één voor één afknalt met een enorme revolver.

Calexico's muziek is nagenoeg enig in haar soort en zal altijd wel worden gelinkt aan de spaghettiwestern. Van country, tex-mex en nog wat zuidelijk aandoende muziekstijlen maken Burns en Convertino iets dat je alleen maar als 'typisch Calexico' kan omschrijven. Het is muziek die het meer moet hebben van het broeierige sfeertje dan van de liedjes an sich. Op hun voorlaatste plaat lieten de mannen echter zien het een beetje gehad te hebben met vaakgenoemde termen als 'filmisch' en 'sfeervol' en ze maakten van Garden Ruins een echte liedjesplaat, met refreinen en coupletten. Een beetje jammer was dat hun 'liedjes' toch aanmerkelijk saaier waren dan die als 'filmisch' en 'sfeervol' omschreven muziek.

Carried to Dust zet de lijn van Garden Ruins voort, maar maakt tevens een soort van rechtsomkeert richting The Black Light en Hot Rail. Op liedjes als 'Victor Jara's Hands' en 'Two Silver Trees' fluistert Joey Burns zich dromerig door de in eerste instantie wat slaperig aandoende muziek heen. Gaandeweg lijkt het er echter op dat Convertino en Burns het niet hebben kunnen laten om Hot Rail maar weer eens uit de kast te trekken en te denken: ach, flikker maar op met je 'filmisch'. Het klinkt gewoon lekker dus we doen het gewoon nog een keer.

Kenmerkend voor Carried to Dust zijn liedjes die (meestal) echte liedjes zijn, maar de vaart en het meeslepende karakter hebben van platen als The Black Light en Hot Rail. 'News about William' knipoogt opzichtig naar die periode en in 'Man Made Lake' komt een heuse scheurgitaar buurten. De combinatie van dromerige melancholie, schallend mariachi-koper en, je ontkomt er toch niet aan, een spaghettiwesternsfeertje maakt Carried to Dust tot Calexico's beste en meest coherente plaat. En dat is niet slecht voor een oeuvre waarin niet één slechte plaat te bekennen is.