http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

C.C. Adcock | Lafayette Marquis

Moderne moerasblues.
CD, Yep Roc/Sonic Rendezvous

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 11 september 2004

De moerasblues die C.C. Adcock een dikke tien jaar geleden met zijn titelloze debuut opborrelde, heeft met de nieuwe plaat, Lafayette Marquis geheten, een vervolg gekregen. Dat het even duurde heeft te maken met nogal wat dierbaren die Adcock zijn ontvallen, waaronder de bevriende producers Jack Nitzsche en Denny Cordell.

De zelden zonder cowboyhoed geziene C.C. Adcock uit Lafayette, laat op zijn nieuwe horen dat er weinig veranderd is en graaft ook ditmaal in de rijke muziekerfenis van zijn geboortestaat Louisiana. Van iemand als Adcock die met Bo Diddley, Los Lobos en Buckwheat Zydeco als goede vrienden en leermeesters optrok, mag je natuurlijk wel iets verwachten. Muzikaal zet hij een broeierige sfeer neer die soms aan Sly & The Family Stone en soms aan Howlin' Wolf doet denken. Het is opvallend om te horen hoe de moderne invloeden in Adcocks intense en behoorlijk doorleefde muziek nauwelijks effect hebben op de rotsvaste basis van zydeco, blues en country. Hij creëert ermee een eigen genre, maar in het merendeel van de nummers op Lafayette Marquis ontbreekt het Adcock spijtig genoeg aan souplesse om de songs er echt uit te laten schieten. Zeker voor ongeduldige luisteraars heeft het repertoire weinig te melden.

Het slechte nieuws is dus ook dat de plaat in de praktijk minder goed uitpakt dan op papier. Het goede nieuws is echter dat C.C. Adcock met Lafayette Marquis een cd heeft gemaakt die niet meteen alle geheimen prijsgeeft en dat we waarschijnlijk nog zo'n tien jaar nodig hebben om deze ietwat onduidelijke, maar moderne moerasblues te ontrafelen.