http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Burial | Untrue

Uit zijn hart recht naar het jouwe.
CD, Hyperdub/Lowlands

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 05 november 2007

De tweede van Burial is zonder twijfel dé plaat waar de dansscene dit jaar naar zat uit te kijken. Een kwestie van: doet hij het opnieuw? Kan hij nog beter? Nu, die hoop kan je al meteen opbergen. Burial (van wie de naam, het gezicht en de leeftijd nog steeds onbekend zijn, hoewel hij tegenwoordig wel interviews geeft) gaat gewoon verder op de weg die hij met zijn naamloze debuut was ingeslagen. En dat pad is alleen van hem.

Burial klinkt dus nog steeds als geen ander. De doordringende melancholie is aanwezig, de omgevingsgeluiden die als vuil water in je kleren kruipen ook, evenals de schijnbaar zeer ritmische, maar nog steeds compleet ondansbare beats. Zelfs als op slotnummer 'Raver' even een vierkwartsmaat weerklinkt weet je dat je hier geen vrolijk dansje uit gaat puren. Ook de stukjes conversatie, waarvan de afkomst altijd onduidelijk blijft en die het vervreemdingseffect nog doen toenemen, behoren nog immer tot zijn vaste klankenarsenaal.

Wat Untrue wel duidelijk maakt, mocht dat nog niet geweten zijn, is dat Burial binnen dubstep een buitenbeentje is. Oppervlakkig gezien heeft hij er misschien alle kenmerken van. Veel echo en delay, gebroken ritmiek en algemeen donkere inslag. Bouwen op het puin van vijftien jaar post-rave zeg maar, met elementen van drum 'n' bass, 2-step, ambient en minimale dubtechno als basis voor een uniek mengsel van postmillenniale basdroefnis en stil geplengde tranen om de leugen die overal heerst. Muziek om je in te verliezen.

Wat wel opvalt is dat de menselijke stem, hoe gedempt en vaak onherkenbaar ook, voor het eerst een doorbraak kan forceren. Meer nummers zijn gezongen en die smokkelen tegen een achtergrond van alomtegenwoordige duisternis zelfs af en toe een sprankeltje hoop in Burials uit grijstinten bestaande wereldbeeld.

Voor Burial is het leven overduidelijk nog altijd een ongelijke strijd. Maar er is misschien licht aan het einde van de tunnel. Laat die zonnebril evenwel nog maar in het doosje, want de schoonheid van Untrue moet je zelf opgraven, diep in de kern verborgen als ze is. Maar ze knijpt je keel wel dicht en gaat recht naar je hart. Waar muziek thuishoort.