Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gaan we nu ook al in Engeland op zoek naar Amerikaans klinkende 'highschoolpostcorenogwat'-bands? Blijkbaar wel, en eigenlijk al sinds Funeral for a Friend en Lost Prophets. Bullet for my Valentine past prima in dit rijtje. Het klinkt namelijk uitgestreken Amerikaans. En dat luistert absoluut niet verkeerd, maar van een band uit Wales verwacht je toch net iets meer eigenwijsheid en karakter dan wat ze op The Poison laten horen. Het klinkt allemaal als een klok hoor, maar is in essentie geen noot anders dan zijn Amerikaanse collega’s. In eerste instantie.
Want wat Bullet for my Valentine namelijk tot in de puntjes beheerst is goeie pakkende nummers schrijven: inclusief de galopperende en duellerende riffjes, klepperende dubbele basdrums en de verplichte schreeuw-/zing-/brulzang. En dat Iron Maiden en Metallica (toen ze nog jong waren) duidelijk een bron van inspiratie zijn, mag geen bezwaar zijn. Is weer eens wat anders dan Slayer of At the Gates. En nu kunnen we weer gaan roepen dat dit formulewerk is, geknipt en geplakt voor radio, maar het zijn gewoon verdraaid lekkere nummers. Soms mag dat feit alleen ook wel eens een dikke voldoende opleveren. Als je dan ook nog eens een paar hartslagverhogende leads op de koop toe krijgt roep ik al snel: fok Atreyu, fok Avenged Sevenfold, fok ze allemaal. Bullet for my Valentine is dé shit.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bullet-for-my-valentine/the-poison/12484/
Meer Bullet For My Valentine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bullet-for-my-valentine
Deel dit artikel: