Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Freek Kinkelaar uit Nijmegen is Brunnen en hij maakt vreemde popliedjes. The Beekeeper’s Dream is zijn eerste plaat en vertegenwoordigt opnamen die dateren vanaf 1992 tot vandaag. En als je vreemde popliedjes uit Nederland denkt, dan denk je meteen aan Edgar Kaspels Legendary Pink Dots.
Je krijgt hier dezelfde wat afstandelijke maar toch sluipend emotionele stem, dezelfde mix van nogal minimaal ingekleurde liedjes op een bedje van melancholische synths. Soms klinkt er een strijkje en soms ook wel eens een sample, maar het blijft ondanks de nochtans tamelijk experimenterende opzet allemaal redelijk bedaard.
Niet veel zaaks zou je dan denken. Maar Brunnen pakt je na een tijdje toch wel degelijk in. Met die wat mysterieuze stem, die niet echt droevig, maar ook weer niet wat je noemt opbeurend klinkt, weet je nooit zeker hoe hij zich verhoudt tegenover wat er gezongen wordt. Een beetje het desolate maar toch intrigerende effect dat acts als Tuxedomoon, Trisomie 21 en de reeds aangehaalde Legendary Pink Dots konden oproepen.
Maar Brunnen leeft twintig jaar later en alles klinkt hier veel ingehoudener en met veel aandacht voor nuance en subtiliteit. Je hoort gewoon dat hij rustig zijn tijd heeft genomen om met dit werkje naar buiten te komen.
Bij momenten ben je geneigd een parallel te trekken met de minimale verstilde elektronische pop van Duitse labels als Morr en Karaoke Kalk, maar daarvoor neigt Brunnen dan weer te veel door naar het ambachtelijke liedje. Zijn zich langzaam op gang trekkende (en vaak ook op dat tempo verder dromende) sferische niemendalletjes zijn gewoon ook veel tijdlozer van aanpak. Ze blijven bovendien netjes binnen de voorgeschreven tijdsruimte voor popmuziek en dus is er nauwelijks kans dat je je gaat vervelen. Intrigerend debuut.
http://www.kindamuzik.net/recensie/brunnen/the-beekeeper-s-dream/13962/
Meer Brunnen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/brunnen
Deel dit artikel: