• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Brotherhood Of Breath | Bremen to Bridgwater

Multiraciale Zuid-Afrikanen en hun historische momenten met muzikale hoogtepunten.
CD, Cuneiform/Bertus

Tekst: Remco Takken

Publicatiedatum: 25 april 2004

Hoe de vroegste muzikale vermenging van Zuid-Afrikaanse dansmuziek en Duke Ellingtons bigbandjazz klonk weet bijna niemand. Er bestaat een plaat uit 1963 van The Blue Notes, een multiraciaal Zuid-Afrikaans gezelschap rond pianist Chris McGregor, maar die is nooit heruitgegeven. Het past een beetje bij het dieptragische verhaal van de The Blue Notes: legendarisch, en toch relatief onbekend. Zelfs in eigen land. "We vielen een beetje teveel op," aldus McGregor. Eind jaren zestig verlieten ze Zuid-Afrika. En daarmee veranderde ook de muziek. The Blue Notes kwamen in aanraking met de Britse freejazz, en gingen door als The Brotherhood Of Breath.
Tijdens hun gedwongen ballingschap in Engeland kende de groep een kortstondig succes tussen 1970 en 1975. Daarna stierven de Zuid-Afrikaanse kernleden plotseling bij bosjes.
Hun Brits/Zuid-Afrikaanse muziek intrigeert tot op de dag van vandaag. The Brotherhood Of Breath bracht een aanstekelijke samensmelting van bigbandjazz, Zuid-Afrikaanse volksmuziek en Britse vrije improvisatie. Zo zijn op de archief-cd Bremen to Bridgwater de Engelse saxofonisten Evan Parker, Alan Skidmore en Mike Osborne te horen.
Dankzij een aantal gelukkige momenten op dit dubbelalbum pompt de nodige adrenaline door de aders, en niet alleen bij liefhebbers en kenners van moderne Britse jazz. Alleen al de luidruchtigheid waarmee de aanhang applaudisseert en aanmoedigt is de moeite van het aanhoren waard, en ook de band leefde er hoorbaar van op. In reactie op een uitzinnig Duits publiek spat de twaalfmansformatie bijkans uit elkaar. Dat is op cd prachtig vastgelegd, met name in de overgang van 'Union Special' naar 'Andromeda'. De saxofonisten reageren spontaan op het ritmische applaus van de freaks op de dansvloer, en jutten de zaak nog even lekker op. Ondertussen zet de rest van de groep, alsof er niets aan de hand is, het volgende nummer in. Gevolg: een vrolijke kakafonie van toeters en drummers, die in hun enthousiasme even helemaal de weg kwijtraken.
En wanneer de groep zich herneemt, doemt er meteen een volgend muzikaal hoogtepunt op. Een historische verrassing, want wat blijkt? Direct na de lallende blazers klinkt het meest evenwichtige, en het meest traditionele stukje luisterjazz van het hele concert. Bij Dudu Pukwana, Chris McGregor, Louis Moholo en Mongezi Feza was de oude Zuid-Afrikaanse Blue Notes-vibe blijkbaar nog helemaal intact. Wie de vergelijkingen met Duke Ellington nooit helemaal begreep, weet dankzij deze live-opnames wat er aan de hand was in The Brotherhood Of Breath. De rommeligheid van de 'vrije' Britse muziek, ook op deze cd te horen, is iets van een latere periode. Hier, in 1971, klinkt een gedisiplineerde en muzikale Brotherhood-bezetting, met schitterend gedoseerde uitspattingen.
Het label Cuneiform heeft een reputatie op het gebied van goede heruitgaves. Cuneiform herschreef eerder al de geschiedenis van progressieve rockgroepen als Soft Machine, Mother Mallard en The Muffins met belangrijk archiefmateriaal. Nu, met Bremen to Bridgwater wordt ook de muziek van The Brotherhood Of Breath in een nieuw perspectief geplaatst. Het wachten is nu op de cd-heruitgave van de reguliere albums, inclusief die van de originele Blue Notes.

http://www.kindamuzik.net/recensie/brotherhood-of-breath/bremen-to-bridgwater/5797/
Meer Brotherhood Of Breath op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/brotherhood-of-breath