http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Broken Spindles | fulfilled/complete
The Faint, Satie, Debussy en Nine Inch Nails; een wisselvallig en klinisch egodocument.
CD, Saddle Creek/Munich
Tekst: Sven Schlijper
Publicatiedatum: 12 juli 2004
Omaha, Nebraska en Saddle Creek in één zin noemen zonder dat 'Die Grote Ene' voorbij komt schijnt moeilijk te zijn. In de inteeltbende van dat indielabel zijn meer kanjers te vinden. Zo hebben we daar Joel Petersen. In The Faint speelt hij bas. Broken Spindles is zijn eigen ding; solide gegrondvest in al het moois dat midi-trukendoosjes kunnen voortbrengen.
Solo schept Petersen (okee, lichtelijk geholpen door productiemeesterbrein Mike Mogis) een licht klinische wereld. Op zijn debuut Broken Spindles zorgen etherische en onheilspellende synthesizerklanken voor een Blade Runner-achtige sfeer. Daaronder een meer bliepend dan beukend beatspoor en speels xylofoonwerk. De plaat kent ook zijn momenten van disco voor Asimov-figuranten; 'Robot City Party Time'.
Proto-futuristische huiskamerelectronica was zelden zo ver verwijderd van het hobbyistische Nieuwegeinse geknutsel van Spinvis, als op Broken Spindles. Kil en hard, soms Warp-achtig stuiterend of noisy. Dan weer gesausd met een vleugje vroegere Vangelis (denk maar eens aan diens 'The City'). Zeker qua wisselwerking tussen analoog en digitaal. Als in: akoestisch met een snoertje eraan.
Petersen anno 2004 is terug. Fulfilled/Complete heet Broken Spindles' tweede. Openend met een hypnotiserend ballet voor synth en drums, wiegt de zalvende melodie van 'Induction' je bijkans in een vredige droom. Een lodderige slaapwaakstaat die van emotie voorzien wordt door de ongetelefoneerde - bijna Schotse - strijkersparade vlak voor het einde. Voorbij lijkt de tijd van zilvergrijs aluminium en dansende androiden. De era waarin gevoel is teruggebracht tot een serie nullen en enen. Warmte, bezieling, passie… dergelijke begrippen leven weer helemaal op.
Track twee laat meteen weer zien waar Petersen zijn geld mee verdient. Een volle pompende synthbas, met wervelende keyboardleads is puur The Faint 101. Een Aphex Twinse hak-op-de-tak-beats-break en onderkoelde, vervormde stem maken het airbrushdoek af. En zie daar: een cover erbij voor een echte SF-roman. Toch is Petersen niet voor één, of twee gat(en) te vangen.
Nine Inch Nails' 'Ripe', of werk van zijn Still-album komen in herinnering als een paar twinkelende Satie-piano's in de slag gaan. Op en af gaat het album langs de vele opties die het digitale instrumentarium Petersen te bieden heeft. Gloomy gothic gereutel of dansbare Sisters Of Mercy-swing met New Order-poptrekjes ('Move Away') en een Étude pour Korg et Roland. Het mag dan amper een half uur duren, maar Fulfilled/Complete heeft het allemaal.
Door de korte duur van het album leidt de diversiteit niet tot overkill. Integendeel zelfs. Het zwaar op Trent Reznor en co. ten tijde van The Fragile leunende 'Italian Wardrobe' gaat er over de helft nog in als koek. Je voelt je immers nog steeds niet als een zwaargewicht bokser in de tiende ronde. Petersen geeft je genoeg tijd om adem te komen.
Het is toch precies die afwisseling tussen frontale aanval en verstilde pracht die het gebrek aan ruggengraat aan het daglicht brengt. Structuur over de hele linie ontbreekt enigszins, qua opbouw en thematiek. Fulfilled/Complete moet dan ook meer gezien worden als Petersens uiting van zijn puur persoonlijke artistieke drive; in alle opties, wegen die hem voor ogen staan. Een rusteloze muzikale ziel die het ene moment wil swingen, vervolgens intens kan genieten van klassieke subtiliteit en en passant best de donkere kanten van zijn ziel kan erkennen. Of zich wil overgeven aan overstuurde neo-industrial.
Zoals het witte, gezichtloze, in de spiegel kijkende poppetje op de hoesfoto. Een album gemaakt ter verkenning en erkenning van de eigen persoon. Ergens midden tussen Nine Inch Nails en The Faint hier en Eric Satie en Claude Debussy daar. Wisselvallig afwisselend dus. Maar ook met een belofte. Die verborgen ligt aan het slot. Een open einde dat doet verlangen naar een duistere toekomst waarin de synthese ontstaat tussen duistere, desolate electronica en sfeervolle, uitzichtbiedende snarenakoestiek. Dat futurisme droom ik graag met Broken Spindles' Joel Petersen mee. Op naar nummer drie dus en eerst nog even de nieuwe LP van The Faint, natuurlijk…(die ergens tussen Fulfilled/Complete en Danse Macabre ligt trouwens!).
http://www.kindamuzik.net/recensie/broken-spindles/fulfilled-complete/6631/
Meer Broken Spindles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/broken-spindles
Deel dit artikel: