• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Britney Spears | Blackout

De opgestoken middenvinger van een popprinses.
CD, Jive/Sony/BMG

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 13 november 2007

Ze heeft het natuurlijk zelf wel uitgelokt met haar exuberante gedrag. Feit is dat je Britney Spears de laatste tijd vooral kent uit de roddelkolommen en celebrityspottende blogs. De muziek leek er niet meer toe te doen.

Dat is dan even buiten deze verbluffende cd van de popprinses gerekend. Britney heeft nog nooit een plaat gemaakt die de naam ook waard was. Zoals bijna alle Amerikaanse popsterren beperkte ze zich er in het verleden toe om enkele sterke singles te omkleden met afdankertjes en tenenkrullende ballads.

Met Blackout lijkt dat opeens veranderd. Hier krijg je twaalf keer na elkaar perfecte pop voorgeschoteld die niks heeft met het ondertussen doodvermoeide r&b-geluid van producers als The Neptunes, Timbaland en Sean 'Jay-Z' Carter.

Dus geen flauwiteiten, maar niks dan state-of-the-art futuristische pop, met vooral technoïde ritmes, brommende bassen en synths in de hoofdrol. "It’s Britney, bitch", trapt de nu al klassieke single 'Gimme More' af. Vervolgens steekt ze in 'Piece of Me' een middenvinger op naar het mediatuig en de voyeuristische massa die haar tot brakens toe achtervolgen.

Daarna wordt het alleen maar beter. 'Radar' lonkt tegelijk naar Soft Cell en electroclash, terwijl het trancende 'Heaven on Earth' smeekt om een remix van iemand als James Holden. En zo gaat dat maar door: 'Break the Ice' (Abba in een 2007 update), het botergeile 'Get Naked (I Got a Plan)', het met nu-ravebassen volgepropte 'Freakshow' en 'Toy Soldier', waarbij je je de videoclip met een sexy Britney die een schare geüniformeerde mannen het hoofd op hol brengt al zo kan inbeelden. Van de eerste tot de laatste noot opwindende pop die voluit op de dansvloer mikt.

Teken aan de wand is dat Blackout geen enkele ballad bevat en dat uitgerekend het laatste, door The Neptunes geproduceerde, nummer 'Why Should I Be Sad' het relatieve kneusje van de cd is.

Blackout is geen diep filosofisch meesterwerk dat bulkt van de originaliteit. Maar goeie pop is altijd al van het moment, het hier en nu geweest. Als er de laatste jaren al iemand is geweest die dat heeft belichaamd was het toch wel Britney. En dat doet ze nog steeds.

http://www.kindamuzik.net/recensie/britney-spears/blackout-7771/16236/
Meer Britney Spears op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/britney-spears