http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Brakes | Touchdown

Waar een kredietcrisis al niet goed voor is.
CD, FatCat/Bertus

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 26 april 2009

Het ongedurige Britse kwartet Brakes met zijn prikkelende cocktail van pop, rock en country neemt eind 2007, bij temperaturen beneden het vriespunt, in een oude schuur in Oxfordshire een aantal demo's op. De band is niet tevreden met het resultaat, neemt een paar maanden vrij en gaat werken aan nieuw materiaal. Ondertussen treft de kredietcrisis ook hun platenmaatschappij Rough Trade en is er geen geld voor nieuwe opnames. Ze vinden vervolgens onderdak bij FatCat Records in hun woonplaats Brighton, die ze naar Glasgow stuurt om samen met Paul Savage van The Delgados toch weer verder te gaan met de schuurdemo's.

Die periode van bezinning is goed terug te horen op hun derde plaat Touchdown. De dertien songs klinken veel meer uitgewerkt dan op voorgangers Give Blood en Beatific Visions. De wisselvalligheid, flarden van songs en onstuimige geluidsuitbarstingen van die twee platen zijn niet meer zo nadrukkelijk aanwezig. Ook de niet zo bijster getalenteerde zanger Eamon Hamilton vliegt een stuk minder uit de bocht. Het lijkt erop dat ze nu echt werk willen maken van wat ooit ontstond als een hobbyband met leden van British Sea Power, Electric Soft Parade en The Tenderfoot.

De songs duren nu allemaal langer dan anderhalve minuut en Touchdown blijft tot het einde toe boeien. Zelf de afdeling country(punk), op hun vorige platen erg matig, is het aanhoren meer dan waard (het traditionele 'Eternal Return' en met name het beeldende 'Why Tell the Truth (When It's Easier To Lie) en het kalmerende 'Leaving England'). Op hun best komen Brakes op deze plaat in de buurt van de scherp omrande popnummers van Guided by Voices (het vindingrijk gezongen hoogtepunt 'Don't Take Me to Space (Man)', het vulkanisch opgebouwde 'Two Shocks') of de vroege Pixies (het repetitieve 'Crush on You', het ronkende gitaarspel in 'Oh! Forever').

Brakes brengen nog steeds korte, venijnige nummers, maar ze klinken een stuk volwassener en melodieuzer. Touchdown is zonder twijfel hun beste plaat tot nu toe en brengt ze een grote stap verder in hun zoektocht naar de perfecte mix van pop, rock en country.