Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Boxcutter onder dubstep scharen is als een vreemde eend in een bijt zetten: leuk voor de diversiteit van het water in kwestie, maar onnodig beperkend voor het aparte beest. Op zijn debuut Oneiric zocht Boxcutter al de grenzen op, maar met Glyphic neemt hij definitief afscheid van zijn groepsgenoten. Jammer voor de bijt, goed voor de eend.
Natuurlijk is er nog dub, en niet te weinig ook. King Tubby zou gegarandeerd trots zijn geweest op Boxcutter. Daarnaast propageert hij nog altijd die onderhuidse angst, vergelijkbaar met die van Amon Tobin en Source Direct, en absolute wereldklasse op het technisch vlak, waarmee hij zich kan meten met de Technical Itch'en van deze wereld.
Gelukkig is Glyphic niet Oneiric deel 2, hoe plezierig die sonische paniekaanval ook was. Boxcutter laat in zijn nummers her en der licht en lucht toe. Hierdoor is het niet meer constant happen naar adem, maar vooral genieten van de contrasten tussen dromerige gitaarlicks of strijkers en subsonische bassen, gedragen door Boxcutters legendarische en uiterst complexe beats.
Af en toe maakt Boxcutter het alleen iets te moeilijk voor zichzelf en de luisteraar. De rode draad breekt dan even af, met enkele stuur- en richtingloze minuten als gevolg. Als zijn derde album per nummer het thema nog beter op orde heeft en uitdraagt, dan staat er een klassieker op het punt geboren te worden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/boxcutter/glyphic?ltmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmailmail
Meer Boxcutter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/boxcutter
Deel dit artikel: