Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sommige mensen krijgen jeuk van The Polyphonic Spree en alles dat neigt naar gospel en jubelende relirock. Aan die mensen was het in 2007 verschenen Ears Will Pop & Eyes Will Blink van Bodies of Water vast niet besteed. In één zin: Arcade Fire doet Jesus Christ Superstar. Heilig vuur is leuk, maar met al die harmonieuze samenzang zijn die hierboven beschreven ingrediënten al snel te veel van het goede. En dan heb je de bandfoto's nog niet gezien; The Mamas and the Papas zijn terug!
A Certain Feeling zal ook lang niet iedereen trekken, maar dit tweede album van het Californische viertal is op alle fronten beter uit de verf gekomen dan het debuut. Nog steeds overheerst de invloed van eerdergenoemde Canadezen, maar deze opvolger ademt ook de muzikale wendingen van Wolf Parade of het duistere van Low - eveneens een gezelschap met een getrouwd stel en een religieuze achtergrond. Dat christelijke ligt er niet te dik bovenop. Geen memento mori, maar positivisme zonder zweverig te doen.
Het is vooral de onvoorspelbaarheid die van A Certain Feeling drie kwartier boeiende muziek maakt. 'Under the Pines' is groots, met psychedelisch kerkorgel en scheurende gitaar. In 'Water Here' slaat de statige hoornsectie halverwege op hol in een soort funk, en 'Darling, Be Here' grijpt terug op jarenzeventigprog. 'Even in a Cave' begint ingetogen en ontaardt in een zomers blazersfeest, waar de door de band zelf aangehaalde term Tropicalia wellicht van toepassing is. Een bepaald gevoel dat zich het best laat omschrijven als klapperende oren en knipperende ogen. Komt die voorspelling van dat debuut toch nog uit.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bodies-of-water/a-certain-feeling/17519/
Meer Bodies Of Water op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bodies-of-water
Deel dit artikel: