Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Bare Bones staan wel op het hoesje, maar ze doen niet mee. Omdat het solo nog minimalistischer en rammelender kan voor Bob Urh, de man die zijn muzikale verkenningen begint waar The Castanets en Bonnie 'Prince' Billy afhaken. Werkelijk geen noot wordt recht gespeeld op Swamp O Delic. En al die schots en scheve muziek wordt dan ook nog eens afgedekt onder een dikke laag ruis.
Maar luister er vooral vaak naar, want dan blijkt wat eerst lachwekkend amateuristisch leek, van een ongekende desolate schoonheid te zijn.
Bob Urh heeft de blues als geen ander en de volkomen ontredderde staat van zijn ziel kan alleen worden gevangen in volkomen ontredderde muziek. Urh kan 'There She Is' and 'Ramblin' Man' niet beter spelen en zingen, omdat hij te veel verteerd wordt door zielenpijn. In 'Dark Punk Maya' en 'The Bones Walk' is het dan weer alsof het lijk van Lux Interior uit zijn graf is herrezen om nog een paar vuige stukken voodooblues te spelen, voor zover als zijn reeds rottende vingers het toelaten.
Toegegeven: toegankelijk is anders. Maar wie zijn muziek graag zo rauw en primitief mogelijk geserveerd krijgt, kan niet om Swamp O Delic heen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bob-urh-the-bare-bones/swamp-o-delic/18127/
Meer Bob Urh & The Bare Bones op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bob-urh-the-bare-bones
Deel dit artikel: