Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Frontiers is een reservaat. Oude rockdino’s kunnen op dit Italiaanse label in alle rust hun laatste dagen slijten. Bij doortocht kan je uitgestorven gewaande soorten als de Toto, de Journey en de Survivor in hun natuurlijke habitat van drukke overhemden met ruches en gebleekte spijkerbroeken observeren. Vanzelfsprekend zijn de laatste haren bijeengebonden in een heldhaftige poging tot staart.
Het jammere van de onbeschaamde retroaanpak bij Frontiers is dat de artiesten meestal slechts flauwe kopieën van het werk uit hun hoogtijdagen afleveren. Terwijl je door de verouderde stijlfiguren heen hoort, dat het hier om klasbakken gaat, die - als een producer als Rick Rubin zich er op zou storten - met één klap van hun staart alle Nickelback-achtigen en hun armetierige pogingen tot classic rock van de kaart zouden vegen.
Magnumzanger Bob Catley mag je bijvoorbeeld rustig op een lijn zetten met grootheden als Ronnie James Dio en Bruce Dickinson. Hij laat zich dan op deze soloplaat ook nog bijstaan door gitarist Vince O’Regan, een man die het ultragelikte materiaal op Spirit of Man moeiteloos van een overheerlijk, vet gitaarrandje voorziet.
Alleen wordt dat dus allemaal in een geforceerde ‘terug naar 1987’-aanpak gestopt. Catley en de zijnen spreken waarschijnlijk van ‘tijdloze rock’, maar wat ze in feite doen, is vasthouden aan de modegrillen van toen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bob-catley/spirit-of-man/12224/
Meer Bob Catley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bob-catley
Deel dit artikel: