Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toen KindaMuzik onlangs in de glazen bol alvast stiekem vooruitblikte op het jaar 2006, was iedereen het er wel over eens: in het metalcorehoekje zullen in het komende jaar de eerste slachtoffers gaan vallen en zal het verschil tussen ‘kaf’ en ‘koren’ definitief bepaald gaan worden.
Eén van de eerste releases in dit straatje is het nieuwe album van Bleeding Through, een sextet uit Orange County dat twee jaar terug met This Is Love, This Is Murderous een uitstekend album uitbracht. De brute metalcore met death metal-invloeden en donkere toetsenpartijen van toetseniste Marta werd echter niet door iedereen begrepen. Al helemaal niet door de diehardfans van Sick Of It All die de band in het voorprogramma van de hardcorehelden in de Eindhovense Effenaar zagen spelen. Het tekende in ieder geval de eigenzinnigheid van dit zestal. Voldoende toermogelijkheden dienden zich aan: een plek op zowel Ozzfest 2004 als de Warped Toer 2005 werd afgedwongen, en Europa, Australië en Japan werden aangedaan.
Hoewel Bleeding Through al meerdere albums op haar conto heeft staan, markeert The Truth die o zo belangrijke tweede plaat voor een majorlabel. Het is duidelijk dat de band zich dat terdege realiseert, want vanaf de eerste seconde laten de heren en dame er geen gras over groeien. Frontman Brandan Schieppati schreeuwt uit “I don’t give a fuck” waarna het gaspedaal direct ver in gedrukt wordt. Opvallend daarbij is dat de band ondanks het brute riffwerk en de opgefokte ritmesectie toegankelijker klinkt dan ooit tevoren. Opener ‘For Love And Failing’, ‘Love In Slow Motion’ en ‘Kill To Believe’ zijn alle tracks die van begin tot eind ontzettend lekker in het gehoor liggen, mede door de melodieuze refreintjes. Waar de band op het vorige album nog wat zoekende leek en het meer moest hebben van lompe spierballenkracht, zijn het nu juist de enorme focus en het fantastische songschrijverschap die de doorslag geven: The Truth is een verschrikkelijk goed album geworden, niet in de laatste plaats door de moddervette productie van Rob Caggiano (o.a. Ill Nino, A Life Once Lost en Cradle Of Filth).
Zwaktes zijn er nauwelijks te vinden op dit schijfje, zelfs niet in de vorm van de instrumentale afsluiter of de ballad (!) ‘Line In the Sand’, waarop Schieppati volledig clean zingt. Het is een volledig nieuwe weg die de band hier bewandelt, een die getuigt van lef. Het bevestigt alleen nog maar meer dat het eerste koren van 2006 geoogst kan worden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bleeding-through/the-truth/11716/
Meer Bleeding Through op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bleeding-through
Deel dit artikel: