• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Blackfield | IV

Goed songschrijverschap maakt nog geen goede plaat.
CD, KScope/Snapper

Tekst: Niels Waarlo

Publicatiedatum: 17 september 2013

In 2004 kwam Blackfield, bestaande uit Aviv Geffen en Steven Wilson, verfrissend voor de dag met zijn mengsel van melancholische pop en progrock. Na de opvolger uit 2007 leek de fantasie echter even op te zijn geraakt: Welcome to My DNA (2011) was een slap aftreksel van de voorgaande albums, gedestilleerd van gevoel en af en toe regelrecht saai. De vraag is dus of het duo zich heeft weten te herpakken op nummer vier.

Helaas is dat niet het geval. Elk nummer dat op dit album te horen is, had zelfs probleemloos op de voorganger kunnen staan. Dat is te verklaren, aangezien op beide albums Geffen verreweg de meeste invloed heeft gehad. IV klinkt alsof het in een lab gemaakt is, met behulp van betrouwbare formules en onder perfect steriele omstandigheden. Zowel tekstueel als muzikaal gezien staat het bol van de clichés, zoals het veelvuldig gebruik van overbekende strijkerensembles, de tegenwoordig blijkbaar niet te ontlopen 'oh oh oh's' en de telkens soortgelijke progressies. Alleen op de anderhalve minuut durende afsluiter laat Blackfield iets nieuws horen, al zit dat hem puur in de Radioheadachtige drums.

Geffen en Wilson zijn echter veel te getalenteerd om met pure prut aan te komen zetten, zodat er natuurlijk ook wel iets te genieten valt. De zanglijnen zijn bijvoorbeeld vaak allesbehalve onaangenaam en de pakkende melodieën zijn geregeld goed gevonden. Je kunt je er eigenlijk geen buil aan vallen, maar daar ligt het probleem ook een beetje: IV bevat maar weinig dat het de moeite waard maakt, ontbeert elk greintje spanning, klinkt veel te gladgestreken en is bovendien een herhalingsoefening. Het is het bewijs dat goed songschrijverschap nog geen goede plaat oplevert.

http://www.kindamuzik.net/recensie/blackfield/iv-9365/24275/
Meer Blackfield op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blackfield