http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Blackalicious | The Craft

De gulden middenweg en wat onfortuinlijke zijpaden.
CD, Anti/Epitaph

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 21 november 2005

Verantwoorde hiphop, bah. Van die didactische EO-verhaaltjes over drugdealers die het licht zien en zich gaan inzetten voor the community, goed gearticuleerd gerapt over jazzy beats. Dan honderd keer liever vrouwonvriendelijk en materialistisch gebral over een moddervette bouncebeat. En ik ben niet de enige die er zo over denkt, gezien de verkoopcijfers van de blingende en kontmeppende gangsta’s in vergelijking met hun bravere collega’s.

Er bestaat ook een gulden middenweg, bewandeld door bijvoorbeeld Outkast. Ook Blackalicious laat zich op The Craft op zijn beste momenten kennen als voorstander van deze derde weg. Het mooist wordt dit geïllustreerd in ‘Side to Side’, een nummer over mooie meisjes die als je ze aanspreekt ontzettend dom of knettergek blijken te zijn. Gift of Gab reageert als volgt als een exemplaar van het laatste type zich topless aan zijn voeten werpt op de dansvloer: “Don’t take it personal, I think you need Jesus.” Nee, dat is niet ironisch bedoeld en ja, 50 Cent zou vast heel iets heel anders gezegd hebben.

De productie van Chief Xcel op dit nummer en de rest van de plaat is fantastisch. Voor The Craft heeft hij een uitgebreide band nummers laten opnemen en die als basis gebruikt. ‘Side to Side’ is zo gebaseerd op een Balkanachtige meanderende fluitloop, ondersteund door een rustig voortploppende bas. Andere toppers zijn het poppy gezongen ‘Powers’, een nummer dat goed te vergelijken is met ‘Hey Ya’ en door de vele handclaps aan een meer organische Neptunes herinnerende ‘Your Move’. ‘Lotus Flowers’ (met George Clinton) en ‘Ego Sonic War Drums’ laten een meer experimentele, bij psychedelische benadering van hiphop horen, vol met vreemde geluidjes in de mix en rare effecten over de raps.

Een fantastische plaat dus? Nee, want een aantal keren slaat Blackalicious toch naar de verkeerde kant door en komen toch weer die didactische verhaaltjes om de hoek kijken. ‘The Fall and Rise of Elliot Brown’ heeft dan nog het ‘fall’-gedeelte om het nummer overeind te houden. ‘The Craft’ en ‘Black Diamonds and Pearls’ hebben die luxe niet. Het is niet genoeg om The Craft onderuit te halen, maar jammer is het wel.