Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het grote misverstand over Black Sabbath is dat het een band zou zijn met een zeer wisselvallige discografie. Er zijn echter weinig bands met zo een lange carrière die zo consistent zijn. Toegeven, de laatste echte topplaat van Tony Iommi en consorten, The Headless Cross, dateert alweer van 1989. Maar totale zeperds heeft de band sindsdien niet afgeleverd. Het door Bodycountgitarist (!) Ernie C geproduceerde Forbidden uit 1995 geldt als dieptepunt in de carrière van de grondleggers van de metal, maar zelfs daar kon een zeer fatsoenlijke single als 'Get A Grip' vanaf gehaald worden. Ook de vorige plaat van Black Sabbath, het onder de bandnaam Heaven and Hell uitgebrachte The Devil You Know was heel degelijk.
Het overlijden van de legendarische Ronnie James Dio, de zanger op die plaat, leidde uiteindelijk tot het weer samenkomen van de originele line-up van Ozzy Osbourne, Tony Iommi, Geezer Butler en Bill Ward. Laatstgenoemde vertrok na een soapopera over geld en werd vervangen door Rage against the Machinedrummer Brad Wilk. Ook werd bij Iommi kanker vastgesteld en viel Osbourne tijdens de opnames weer terug in drankmisbruik. Al met al is het een wonder dat 13 er überhaupt gekomen is.
Helemaal verrassend is dat de plaat ondanks de significante line-upverandering zeer in het verlengde ligt van The Devil You Know, met dezelfde sterke en zwakke punten. De positieve kant: ook op 13 weet Black Sabbath goed de essentie van zijn geluid neer te zetten. De zware gitaarriffs, de tempowisselingen, de existentiële twijfel op working class-niveau van Osbourne: ze zijn er allemaal zoals ze er horen te zijn. Niet op het niveau van de klassieke platen, maar zeker niet onverdienstelijk. Er wordt zelfs regelmatig expliciet verwezen naar het roemruchte verleden, zo wordt het regenintro van 'Black Sabbath' gebruikt als outro voor 'Father Time'.
De zwakke punten die op herhaling gaan zijn het feit dat de nummers vaak te lang duren, vaak wel zeven of acht minuten. Er is een duidelijk tekort aan snelle, korte songs op 13. Net als Ronnie James Dio is ook Ozzy Osbourne vocaal geen schim meer van wat hij was in zijn hoogtijdagen. Op zich is dat voor Osbourne, die het toch altijd al meer van zijn expressiviteit dan van zijn techniek moest hebben, veel minder erg dan voor topzanger Dio.
Om de een of andere reden heeft producer Rick Rubin echter besloten dit probleem te benadrukken door Osbourne enorm prominent voor in de mix te zetten in plaats van wat meer achter de gitaren. Rubin heeft de plaat ook een veel te helder, veel te gecomprimeerd geluid gegeven. Het droge basgeluid dat Geezer Butler door Rubin is aangemeten is eigenlijk een Black Sabbathplaat onwaardig.
13 is zo vooral dus weer een heel degelijke plaat geworden. Gezien de problematische ontstaansgeschiedenis zal er niet meer ingezeten hebben. Het is meer dan de meeste bands van de generatie van Black Sabbath in betere omstandigheden nog kunnen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/black-sabbath/13-4132/24187/
Meer Black Sabbath op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-sabbath
Deel dit artikel: