• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Black Moth Super Rainbow | Eating Us

Oprecht nostalgisch en spookachtig futuristisch.
CD, Memphis Industries/Pias

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 08 augustus 2009

Het schijnt dat ze in 2003 tevoorschijn kwamen uit een vallei van een obscuur bos in Pennsylvania. Vijf mannen met mysterieuze namen als The Seven Fields of Aphelion, Power Pill Fish, of Father Hummingbird. Ze begonnen vervolgens met het brouwen van een synthedelisch muziekmengsel, met als belangrijkste ingrediënten de vocoder en andere analoge spullen zoals Rhodes-piano en Novatron. Drie platen lang ging het over heksen en wouden.

Op hun vierde plaat Eating Us pakken ze het anders aan. Het is de eerste plaat die ze in een studio opnamen, met een heuse producer. Dit kon alleen Dave Fridman maar doen voor de anti-studioband Black Moth Super Rainbow. De man werkte eerder met Mercury Rev, MGMT en The Flaming Lips. Niettemin bracht hij de band weer enigszins terug op aarde.

Er kwam een echte drummer, die intens ritmisch met zijn trommels omgaat. Er kwam een bassist-gitarist die dikke, golvende tonen toevoegt. Het geluid is gelaagder en de vocodervocalen klinken meer als Mensch dan als Maschine, afgeleid van het Kraftwerk-concept.

Het resultaat is een zeer prettig in het gehoor liggende, rijk georkestreerde plaat. Op momenten komt de elektronica met kinderlijk eenvoudige, maar vindingrijke melodielijnen. Daarnaast voegen vreemde geluiden, dwarsfluit en mandoline diepgang toe. Zo klinkt de muziek oprecht nostalgisch en spookachtig futuristisch tegelijk.

De songs lopen uiteen van energiek (het spacey 'Dark Bubbles'), tot loom (het melodieus druggy prijsnummer 'Twin of Myself '), of semi-akoestisch (het louterende 'The Fields Are Breathing'). Alle songs worden gedragen door het uitstekende drumwerk van D. Kyler, die een schier oneindig arsenaal aan ritmes aanspreekt.

Het gevocoder van zanger Tobacco komt in alle songs langs, waardoor het soms iets te veel van het goede is. Dat ding gewoon eens uitzetten en plaats maken voor onvervormde zang was beter geweest voor de afwisseling in het vocale deel van de plaat. Zo hadden ze de muziek minder afstandelijk gemaakt door een echt Mensch te laten horen.

Liefhebbers van de zweefkezenmuziek van bijvoorbeeld Air, Portishead of Stereolab kunnen zich zonder meer wagen aan de verzorgde synthedelica van Eating Us.

http://www.kindamuzik.net/recensie/black-moth-super-rainbow/eating-us/18989/
Meer Black Moth Super Rainbow op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-moth-super-rainbow