Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als er één plaat was waarvan ik in 2003 als een hersenloze aap door de woonkamer ging springen, dan was het wel Converted Thieves van Black Lipstick. De tegendraadse en eigenwijze liedjes met slimme teksten die zwaar leunden op het werk van Lou Reed en de zijnen waren een welkome afwisseling op de stroom garagebands die niet te stoppen leek.
Twee jaar later is garage zo dood als een pier en is het wave wat de klok slaat - in wat voor gerecyclede variant dan ook. Oh ja, en Black Lipstick komt met zijn tweede plaat! Op de hoes zie je de zon opkomen - of verdwijnen - achter de silhouetten van een stadje. Een nieuw begin? Valt het doek? Heeft de band uit Austin een mysterieuze boodschap proberen te verbergen in de albumhoes? Wie zal het zeggen. Feit is wel dat Black Lipstick in twee jaar tijd wat somberder is geworden. Ditmaal iets minder Sonic Youth- en wat meer Television-invloeden. Niet dat we nu allemaal aan de antidepressiva moeten, integendeel. Het is allemaal wat rauwer en wat zwartgalliger, maar nog steeds humoristisch verpakt zoals je van deze band mag verwachten.
Bleek bij de voorganger dat zanger Philip Niemeyer geen vocale superman was, bassist Steven Garcia is dat al helemaal niet. De beste man praat meer dan dat hij zingt. Erg? Helemaal niet. Dit is juist de kracht van Black Lipstick: Average Joe met liedjes over avarage you and me, gebracht met een sneer en een knipoog. Iedereen kan het, niemand doet het. Black Lipstick wel. Het is dan ook een schande dat niemand deze band kent. Wedden dat we over drie jaar, tijdens een revival van het genre, te horen krijgen dat deze band van grote invloed blijkt te zijn geweest op de dan superhippe bandjes?
http://www.kindamuzik.net/recensie/black-lipstick/sincerely/9421/
Meer Black Lipstick op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-lipstick
Deel dit artikel: