Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het vervelende van recensies schrijven van slechte platen is dat je er ook nog meerdere keren naar moet luisteren. Neem nu Mr. Impossible van Black Dice: echt een oervervelende plaat, maar je hoopt in het begin dat je het allemaal verkeerd hebt gehoord, dus luister je door. En zet hem nog eens op. Hopende dat hij went, zich nestelt, het een groeiplaat blijkt. Maar nee. De eerste indruk blijft ook na vijf keer overeind. Vijf tergend lange luistersessies.
En dat terwijl we stiekem nog ergens hoop koesterden dat Black Dice ooit nog terug zou keren naar de tijd dat ze experiment en kwaliteit nog samen konden laten komen, zoals op Beaches & Canyons en Cone Toaster. Maar helaas, sinds toen - en we spreken toch al vanaf 2003 - is het alleen maar bergafwaarts gegaan, met nu Mr. Impossible als historisch dieptepunt.
"Is het dan zo erg?" horen we u vragen, "overdrijft u niet een beetje?" Was het maar zo, waerde lezer, konden we ons maar verschuilen achter de hyperbool. Het feit is dat de band overkomt als een stel verveelde, dreinende pre-pubers die van hun te rijke ouders een heel arsenaal aan samplers, MacBookjes, synthesizers en wat dies meer zij gekregen hebben. Het zou nog leuk zijn als de experimentele popnoise een naïviteit zou bezitten waardoor Black Dice de sympathy vote zou kunnen krijgen, maar ook daar moeten we weer negatief op antwoorden. Het lijkt er meer op dat ze bewust in de weer zijn geweest om de onschuldige luisteraars te treiteren. Stelletje lulhannesen dat ze zijn.
Wat u ook doet, laat Mr. Impossible zo ver mogelijk links liggen. Of u moet masochistische trekjes hebben en graag een mentale marteling ondergaan, dan kunnen we hem u ten zeerste aanraden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/black-dice/mr-impossible/22952/
Meer Black Dice op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-dice
Deel dit artikel: