Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Black Dice, het idiote New Yorkse viertal dat vorig jaar het heerlijke Beaches & Canyons uitbracht. Black Dice, dat voor een nog grotere klapper zorgde in de vorm hun EP Cone Toaster, een niet minder dan revolutionair nummer dat industriële techno aan geluidskunst en gekte koppelde. Black Dice, dat eerder dit jaar een fijne ep genaamd Miles of Smiles uibracht. En ook Black Dice, dat nu al een nieuwe langspeler op de niets vermoedende wereld afvuurt. Weer geweldig of wellicht te productief?
Wij neigen naar het laatste. Nog steeds is Black Dice compromisloos en totaal non-conformistisch bezig, is de band nauwelijks te vergelijken met iets anders. De lage nummers zijn nog steeds opgebouwd uit flarden elektronische noise en percussie die orenschijnlijk lukraak achter en in elkaar zijn gezet. Maar waar in het oudere werk altijd een zekere opbouw was te bespeuren, een spanningsboog werd aangetrokken, daar lijkt bij Creature Comforts geen enkele sprake van. Te lukraak, zonder enige lijn. Muziek die gemaakt wordt omdat ze toevallig met zijn allen achter wat apparaten en instrumenten staan, zonder dat ze zich druk maken of ze er ook wel iets mee willen zeggen. Er zit geen enkele urgentie in dit album, nergens klinkt er een noot waarvan je kunt zeggen: hier zit meer achter. Het is deze toevalligheid die de muziek ongrijpbaar maakt en houdt. Ook na een keer of dertig luisteren kan niet worden gezegd of dit goed of slecht is (op zich natuurlijk al een unicum), de muziek bestaat en wat we er verder mee doen lijkt Black Dice niet te deren. Wat overblijft voor de luisteraar is een mooi voorbeeld van hoe non-conformisme op muziek gezet kan worden, maar wijzer of gelukkiger word je er niet van. En daarmee valt Creature Comforts toch tegen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/black-dice/creature-comforts/6413/
Meer Black Dice op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-dice
Deel dit artikel: