Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Black Cobra heeft vanaf 2004 hard gewerkt aan zijn gestage opmars. Met twee full lengths en een hyperactief tourschema schopt het duo het tot in de voorhoede van de nieuwe generatie sludge/stonerbands. Dit jaar zag Southern Lord zijn kans schoon om de band in te lijven.
Nu Black Cobra zo goed op stoom is, ronkt de bandmotor op Chronomega als een vulkaanuitbarsting. Niets staat Rafa Martinez en Jason Landrian in de weg, als ze voor de derde keer bewijzen dat een tweepersoonsbezetting genoeg is om een hoog oplaaiend vagevuur te stichten. High on Fire dwingt al respect af met zijn minimale bezetting, Black Cobra is de overtreffende trap. De band predikt minimalisme met een maximum aan resultaat.
Nu is een massief geluid met hulp van effecten en meervoudige gitaarpartijen in de studio makkelijk te creëren, maar Black Cobra heeft met zijn overweldigende optredens bewezen zich daar niet achter te verschuilen. De kracht zit in de combinatie van bruut volume en dynamisch spel; een stabiel huwelijk sinds het debuut Bestial. Sindsdien is er nauwelijks gesleuteld aan het plan van aanpak. De cobra heeft misschien wat aan onvoorspelbaarheid ingeleverd, het is en blijft een dodelijk schepsel.
Spuwend met tomfills en gitaarriffs voegt Black Cobra een derde hoofdstuk toe aan zijn discografie. De getergde Landrian schreeuwt waar nodig, maar de mix geeft zijn gitaarspel altijd voldoende ruimte om te ademen, zodat Chronomega nooit verstikkend wordt en nummers als 'Chronosphere' en 'Zero Point Field' hun bezwerende werk kunnen doen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/black-cobra/chronomega/19566/
Meer Black Cobra op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-cobra
Deel dit artikel: