Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor de bij niet lichte verrassing verschenen opvolger van Biophilia heeft Björk de eiwitstrengen en microbische groeipatronen ingeruild voor de glanzend zwarte, strakgetrokken open wonde van Vulnicura. Dat is niet voor niets, want de relatie tussen Björk en Matthew Barney is na twaalf jaar voorbij.
Vulnicura is, inderdaad, een plaat over hartzeer. Niet het soort plastieken hartzeer dat een goedkoop beroep doet op de tissuedoos, maar het ontregelend soort hartzeer dat de grond onder de voeten wegtrekt. Ogen wijdopen. Clusterbom. Alles aan scherven.
Het emotionele zwaartepunt van de plaat valt al vroeg en wel in de vorm van het zinderende 'Black Lake'. Over hortende beats en massief geknetter spint de klacht zich gedurende een inktzwarte tien minuten uit. De knoppenkist van Arca en The Haxan Cloak spuugt een bijna onaardse reeks aan murmelende, tikkende en ratelende geluiden uit. Statische toestanden en vloeiende bewegingen schuren tegen elkaar aan, creëren organische structuren en breken elkaar af.
De vioolcomposities – overigens van de hand van Björk zelf – zijn het best te begrijpen als water. Vlekkend, druipend en morsend trekken ze hun lijnen door de plaat. Op uiterst pijnzame en secure wijze trekt Björk het bloedend spoor door. Een uur lang. Deconstructies die aan het hart schuren. Open zenuwen. Kloppende aders tot het eind, 'Quicksand', waar de wond, als in een spontane opwelling, zich weer sluit.
De grond is een stuk verzakt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bj-rk-4698/vulnicura/25653/
Meer Björk op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bj-rk-4698
Deel dit artikel: