Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Londense Billy Mahonie bestaat al sinds 1997. Al die tijd doen ze het enkel instrumentaal. Als jazz, postrock, hardcore en lo-fi elementen ineen gevlochten worden, dan kom je bij Billy Mahonie uit. Dat lieten ze al horen op de volledige albums The Big Dig uit 1999 en What Becomes Before uit 2001. Die laatste is door collega Heesterbeek gerecenseerd toen Kindamuzik het nog in het Engels was; hij vond het een gemis dat een zanger ontbrak. Nu, vijf jaar later, verschijnt Found, een compilatie van singles die tussen 1998 en 2002 zijn opgenomen.
In ruim 78 minuten worden zestien nummers (het hoesje rept overigens maar over dertien tracks) aan ons voorgesteld en bij vrijwel elke compositie overvalt me het gevoel van "net niet". Keer op keer wordt braaf de spanning opgebouwd en net op het moment dat je er voor gaat zitten is de uiteenzetting afgelopen. Neuken zonder klaarkomen dus.
Grappig detail uit de biografie is het zinsdeel: “…Billy Mahonie were not Mogwai and they found themselves looking for a new label…”. Dat klopt dus als een bus, want de Schotten van Mogwai weten het karwei wél altijd af te maken. Tegen het einde van ‘Flume’ begint het ergens op te lijken, maar één zwaluw maakt nog geen zomer. Jammer, want met even doordrukken hadden we een veelbelovende nieuwe naam aan het postrockfront.
Dik pluspunt is, bijvoorbeeld in ‘Flagiolettes, het gebruik van blaasinstrumenten, die je het gevoel geven naar het Canadese Do Make Say Think te luisteren. De functie van deze instrumenten kan echter nog beter benut worden.
Een vierde album komt er snel aan; laten we hopen dat Billy en consorten hier wel alle ingrediënten gebruiken die ervoor zorgen dat het materiaal uitmondt in krachtige explosies.
http://www.kindamuzik.net/recensie/billy-mahonie/found/12026/
Meer Billy Mahonie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/billy-mahonie
Deel dit artikel: