• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Billy Idol | Devil's Playground

Eén goede single na twaalf jaar is geen comeback.
CD, Sanctuary/Suburban

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 02 mei 2005

De geblondeerde stekels zitten er nog allemaal en ook een t-shirt is nog niet nodig. Billy Idol ziet er dus nog goed geconserveerd uit voor een vijftigjarige, hoewel hij wel een beetje het uitgeteerde hoofd van de voormalige junk die nu verslaafd is aan de sportschool heeft gekregen. De vraag is of zijn muziek de tand des tijds net zo goed heeft doorstaan. Kan Idol twaalf jaar na het geflopte Cyberpunk nog een single van het niveau 'White Wedding', 'Rebel Yell' of 'Shock to the System' produceren?

'Super Overdrive' en 'World Comin' Down' vallen al snel af. Hier proberen Idol en zijn terugkeerde gitarist Steve Stevens te laten horen dat ze meekunnen met de harde rockers van vandaag. Idol overschreeuwt daarbij zichzelf, zodat er helemaal niks van zijn zo beroemde croon overblijft. De riffs van Stevens komen dan ook nog eens rechtstreeks van de groothandel vandaan.

Aan het begin van 'Rat Race' laat Idol dan horen dat hij zijn stem niet verpest heeft en als hij wil nog steeds de hoek van zijn bovenlip kan optrekken voor een stukje onderkoelde erotiek. Jammer dat het refrein zo slecht is. 'Sherri' en 'Plastic Jesus' zijn ook buitengewoon matig.

Net op tijd komt dan de terechte eerste single 'Scream' voorbij, waarin Idol klinkt zoals Idol hoort te klinken. Pompende baslijn voor de drive, lekkere simpele riff en Idol die van wal steekt met "You can play with my cup / You can fill my bowl / This train is ready to roll", om in het refrein te eisen dat zij hem de hele nacht laat schreeuwen. En dan de break: die is bijna net zo goed als die van 'Rebel Yell'. Kortom: Vintage Idol.

'Evil Eye' en 'Body Snatcher', beide slepende en wat meer duistere songs zijn ook nog wel pakkend, zij het op een iets lager niveau als 'Scream'.

En daarmee houdt het op, want de rest van het album is weer bagger, met als dieptepunt 'Yelling at the Xmas Tree'. Dit buitengewoon flauwe onding meteen na 'Scream' plaatsen is een muzikale koude douche zonder weerga. 'Lady Do or Die' is ook een behoorlijk lachwekkend met zijn country-voor-beginners-ritme. Sowieso is de serie ballads waar Idol en Stevens Devil's Playground mee menen te moeten eindig behoorlijk saai.

Eén geweldig en twee aardige nummers, dat is na twaalf jaar stilte een beetje een mager oogst. Aan de andere kant: Idol was natuurlijk altijd al een echte single-artiest, dus voegen we gewoon 'Scream' toe aan het rijtje klassiekers en vergeten de rest.

http://www.kindamuzik.net/recensie/billy-idol/devil-s-playground/9387/
Meer Billy Idol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/billy-idol