• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Billy Corgan | TheFutureEmbrace

Moeilijk doen als het makkelijk kan, omdat stilstand achteruitgang is en verandering van spijs doet eten, toch?
CD, Warner/Warner

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 16 juni 2005

Hoe simpel is het? Je heet Billy Corgan, je stuntelt een album in elkaar met alternatieve hard-zacht rockers en kondigt een wereldtournee aan. Tijdens de shows trakteer je de fans op oude favorieten en de kassa rinkelt. Dat zou de makkelijke weg zijn.

Of je zit op de blaren van een fabelachtige flop (Zwan) en besluit solo te gaan. Kijkt naar je huidige leven en je verleden. Je begint aan een autobiografie die je op internet mikt zodra je weer wat te binnen schiet. Je zweert trouw aan niemand anders dan jezelf. Het moet allemaal anders. Een nieuw geluid, een nieuw begin en op tour moeten de bezoekers het maar stellen zonder je grote hits van weleer. Dit is immers je nieuwe ‘ik’. Oftewel: dit is de moeilijke weg en Corgans route, getuige zijn solodebuut TheFutureEmbrace.

Op zoek naar zijn muzikale identiteit, zijn persoonlijke geluid, is Corgan diep gegaan. Hij kwam uit bij zijn jeugdhelden. Terug naar de tienerjaren dus met zijn slaapkameridolen; de platen die hij grijs draaide. We noemen Bowie’s Low, of Unknown Pleasures van Joy Division. Maar ook Sisters Of Mercy, Echo & The Bunnymen, New Order en The Cure. Allemaal tekenen ze present op TheFutureEmbrace. Niet in de vorm van imitatie, maar als inspiratie. Robert Smith geniet een uitzonderingspositie. Hij zingt een mopje mee op de Bee Gees-klassieker ‘To Love Somebody’.

Allemaal leuk en aardig, maar zolang de gitaren gieren, de drums beuken en Corgan venijnig brult, is er geen vuiltje aan de lucht, toch? Vergeet het maar! Wat Corgan uit zijn verleden heeft opgediept is namelijk samen met knoppendraaiers Bon Harris en Björn Thorsrud (medeverantwoordelijk voor het geluid van Adore van The Smashing Pumpkins) voorzien van een zwaar elektronische sound. Niet alleen wordt de ritmesectie gevormd door kale, elektronische beats, er waaien karrenvrachten synthesizers rond en bijna elke gitaarklank is door een batterij processors gepompt. Sfeer, diepgang, textuur en ruimtelijkheid zijn de productionele trefwoorden.

Menig Pumpkins-adept ziet de rockgitaren in de wilgen hangen, rouwt en gooit de kont tegen de kribbe. Toch heeft Corgan met The Smashing Pumpkins in ieder geval één ding duidelijk gemaakt: stilstand is achteruitgang, verandering van spijs doet eten. Hetzelfde motto houdt hij ons nu ook voor met TheFutureEmbrace, verpakt in hypermoderne synthrock met newwave-trekjes.

Corgan probeert zichzelf opnieuw uit te vinden en kiest daarvoor de moeilijkst denkbare weg. Touren voordat de plaat uit is, live odes brengen aan James Moore, Iggy Pop en AC/DC en een album uitbrengen dat maar geleidelijk zijn ware aard en schoonheid prijsgeeft; het helpt niet echt. Toch klopt het plaatje wel degelijk, want Corgan vraagt met TheFutureEmbrace bijna letterlijk slechts om vertrouwen; de toekomst zal het uitwijzen.

Pas in de toekomst zal de luisteraar de omhelzing van dit debuut in alle details kunnen voelen. Pas in de toekomst zal Billy Corgans nieuwe klank tot het volle wasdom komen. TheFutureEmbrace is daarin de eerste stap: niets meer, niets minder. Verandering, hoop en vertrouwen doen immers leven, toch?

http://www.kindamuzik.net/recensie/billy-corgan/thefutureembrace/9818/
Meer Billy Corgan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/billy-corgan