Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat Billy Bob Thornton uit Arkansas een betere acteur dan zanger is, weten we natuurlijk al van zijn vorige platen, Private Radio of The Edge of the World. Hij krijgt eerder nog een oscar voor zijn rol als zingende en zwervende cowboy op Hobo, dan voor zijn zangtalent. Zingen doet hij dan ook niet echt in de tien eenzaam voortkabbelende tracks van zijn laatste langspeler, een druilige conceptplaat over de zonnige staat Californië.
Hij lult eigenlijk maar wat raak op Hobo. Hij praat, stottert en gromt als iemand die ontwaakt met een fikse kater. In de door Dwight Yoakam bekend geworden songs 'The Late Great Golden State' klinkt Billy Bob zelfs als een snorkelende Barry White. Een paar nummers verderop bevestigt hij de gelijkenis met het botergeile 'Purple Passion'. Wie zich door de songs worstelt, komt tot de ontdekking dat hij soms probeert te klinken als Mark Knopfler: even saai en inhoudloos, maar toch ook een tikkeltje sentimenteel en stoer.
En wat hebben we dus geleerd, Billy Bob? Er is een Oudhollands spreekwoord over een schoenmaker en zijn leest, dat lang niet altijd opgaat maar in het geval van Billy Bob dus wél. Zijn derde cd Hobo is namelijk alleen op sommige momenten vermakelijk door de lachwekkende praatzang van de hoofdrolspeler. Het gaat misschien net iets te ver om hem de David Hasselhoff van de country te noemen, maar hij komt in de buurt.
Wie niet bepaald zwaar aan songteksten en zang tilt, heeft misschien een sfeervolle cd om de decembermaand bij het haarvuur mee door te brengen. Anderen zullen de verleiding om het ding erin te flikkeren waarschijnlijk niet kunnen weerstaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/billy-bob-thornton/hobo/11364/
Meer Billy Bob Thornton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/billy-bob-thornton
Deel dit artikel: