Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat het Noorse Benea Reach nog bestaat. Eind 2003 traden ze live op in Nederland en de naar Meshuggah neigende heftige metalcore maakte toen een goede indruk. De live demo die toen te krijgen was stelde enigszins teleur door de doffe mix.
Nu, drie jaar later is er het debuut Monument Bineothan. De songs ‘Ground Slayer’ en ‘Emperor’ van de live demo hebben zelfs het nieuwe album gehaald. Nu wel verpakt in een helder en beukend geluid, hoewel de sound wel een paar strepen dikker had gemogen, want nummers als ‘Pandemonium’ of ‘Purge’ knallen nu nog te weinig. De drums van Marco zitten er vaak een tel naast zitten, omdat hij teveel accenten leggen in zijn ritmes wil leggen, maar daarbij teveel hooi op zijn vork neemt. Niet iedereen is zo vernieuwend als Brann Dailor (Mastodon) of Chris Pennie (The Dillinger Excape Plan).
De eigenzinnige groovende metalcore kleurt uiterst donker en Benea Reach heeft dan ook beslist een eigen geluid te pakken. Na vijf, zes nummers begint dit 67 minuten durende album echter te vervelen. De band bezit nog niet de kwaliteit om met trage monotone nummers als ‘River’ of ‘Transmitter’ om constant te blijven boeien.
Het twaalf minuten durende ‘Venerate’ en het daarop volgende ‘Drapery’ is dan wel duidelijk een uitzondering op de rest van het materiaal. Op ‘Venerate’ beuken de Noren op Meshuggahwijze door een Isislandschap. Langzaam dooft het gebeuk uit en in een sferische golf waaiert het door naar slotnummer ‘Drapery’. Het is deze dynamiek die de rest van het album ontbeert en het is zonde dat de heren deze kant van het Benea Reachspectrum niet verder hebben uitgebuit. Zo zou de impact van ‘Torch’ of ‘Emperor’ een stuk groter zijn, door een aantal nummers van het album te schrappen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/benea-reach/monument-bineothan/13613/
Meer Benea Reach op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/benea-reach
Deel dit artikel: