Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Huisvlijt is weer helemaal terug. Na de lofi van Daniel Johnston en Lou Barlow blazen we in Nederland al een tijdje de loftrompet over Spinvis en het minder bekende Safe Home. Ene Ben Miller uit Chicago, over wie we nagenoeg niets weten, dacht: dat kan ik ook. Hij sloot zich op met koffers vol gitaren en een berg computers en ging aan de slag. Het resultaat klinkt als het werk van de gedrogeerde achterneef van Mark Knopfler die eindeloos doorpriegelt op de gitaren van zijn oom en hoogdravende teksten neuzelt.
”Rituele verbranding heb ik overwogen”, schreef een KindaMuzik-recensent over de vorige cd van Ben Miller. Maar gelukkig gloorde er enige hoop: “de volgende plaat kan niet slechter worden.” Bad luck, geachte collega. Farther Than the Eye Can See is evenmin om door te komen. Soms kunnen muzikanten ook gewoon te veel mogelijkheden hebben, daar op hun zolderkamertjes.
Farther Than the Eye Can See is een klanktapijt van vijftig minuten dat je alleen samenhangend kunt noemen door zijn onnoemelijke saaiheid. De drumcomputer pruttelt maar door, terwijl Miller negenentwintig gitaarsolo’s door elkaar heen speelt en in de verte als een echte Dire Strait tracht te ‘zingen’ geholpen door veel galm op zijn stem. Er is kortom geen enkele hoop meer voor volgende cd’s van Miller.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ben-miller/farther-than-the-eye-can-see/11639/
Meer Ben Miller op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ben-miller
Deel dit artikel: