• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Belphegor | Lucifer Incestus

Belphegor is terug. En daar maken ze geen geheim van. Een nieuw schijfje vol demonisch muziekgeweld en hemeltergend gekrijs. Hoi!
CD, Napalm Records

Tekst: Wouter Durnez

Publicatiedatum: 24 december 2004

Met Lucifer Incestus brengen de heren van Belphegor hun vijfde volwaardige opus uit. Die Australiërs laten er geen gras over groeien, denken we dan. Dergelijke productieve groepen vervallen algauw in recyclage van oud materiaal, stagneren en sterven af. Maar laat ik u meteen geruststellen: Lucifer Incestus is een pareltje geworden.

Na een klassieke intro – "brand christenen! brand!" plus obligatoir gekreun – gaat de schijf pas echt van start. 'The Goatchrist' walst de kamer binnen in een moordend tempo. Verbazend: een groep die op magistrale wijze brutaliteit combineert met muzikaal vakmanschap. Want ze mogen er zijn, die riffs van frontman Helmuth. Neem daar nog bij dat die vlegel een beetje heeft zitten knoeien met de strings van zijn gitaar, om er een uniek geluid uit te persen, en je hebt een idee van de Belphegor-sound.

Tijdens de pauze heeft Belphegor wat wissels ingevoerd, en dat merk je. Nieuwkomer Torturer spaart zijn drumset niet. Vooral de welgeplaatste tikjes op de cimbalen vallen op, en dragen bij tot de geluidsmuur die de man optrekt. De gevarieerde vocalen sluiten naadloos aan bij het geheel, gegrunt en gekrijs met een hoog ‘fuck off’-gehalte. Zoals wij het graag hebben! Het volgende nummer is meer van hetzelfde: dood en verderf met een lekker muzikaal sausje.

Hierna komt een van de eerste hoogtepunten van de plaat. 'Demonic Staccato Erection' (waar halen ze het toch vandaan?) wordt kort ingeleid door een streepje vrouwengekreun, waarna het metaal weer de boxen uitstroomt. Vooral het meebrulbare refrein ("Hail – Mother Mary – Pray for me / With your tongue of steel") blijft hangen. Zeven bazuinen luiden het volgende stuk geweld in, 'Paradise Regained'. Symboliek, o symboliek.

'Fukk the Blood of Christ' volgt het goede voorbeeld van zijn voorgangers. Let op de laatste twee minuten: een meesterlijke spel van vraag en antwoord en variaties op hetzelfde thema. Ik zou haast zeggen dat ik er kippenvel van krijg, als ik dat tenminste niet zo nichterig vond. De titeltrack is intens en op maat gesneden voor een live-uitvoering. Je ziet de massa dronken metalheads (pleonasme!) zo op de maat headbangen.

'The Sin-Hellfucked' begint wederom met een smakelijk stukje gitaartechniek, en blijft ook weer trouw aan de Belphegor-stijl: rauw, maar tot in de perfectie uitgebalanceerd. 'Fleischrequiem 69' biedt nog een kleine verrassing: Een klein koortje mannenstemmen, die een aangenaam contrast bieden met Helmuths vocale kunsten. Het geheel eindigt zoals het begonnen is, namelijk met de auditieve insinuatie van een wilde en losbandige orgie. Consequentie, daar houden we verdomme van!

Als u de boodschap van deze review nog niet hebt begrepen, laat u dan nakijken. Kopen die handel! Kopen zeg ik u!

http://www.kindamuzik.net/recensie/belphegor/lucifer-incestus/8243/
Meer Belphegor op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/belphegor