• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Belphegor | Goatreich - Fleshcult

Mijn ‘Lucifer Incestus’-bespreking is nog niet koud of BELPHEGOR treedt wederom in het strijdperk. Dat vraagt om een review.
CD, Napalm//

Tekst: Wouter Durnez

Publicatiedatum: 06 maart 2005

Mijn Lucifer Incestus-bespreking is nog niet koud of BELPHEGOR treedt wederom in het strijdperk. Goatreich - Fleshcult heet deze nieuwste. Een blik op de morbide cover leert ons dat de Oostenrijkers – ja, Oóstenrijkers – niet van zins zijn hun brutale oorlogskreten ook maar enigszins te dempen. Fijn is dat, zeg ik dan. Een track by track review dan maar?

Opener ‘The Cruzifixus – Anus Dei’ sleurt, naar goede gewoonte, de metaaltrein op gang. Typisch BELPHEGOR, dat hoor je meteen. Een blasfemisch introotje, abrupte entree van gitaren en drums (beide in overdrive), en als spreekwoordelijke kers de vette vox van Helmuth. Vooral het inleidende instrumentale duet doet monden openvallen. ‘Bleeding Salvation’ neemt de fakkel over, en besluit het vuurtje nog wat op te stoken. Een van de meest agressieve hymnen op de schijf. Ook de teksten zijn van het take no prisoners-type: “Liar, false prophet, coward, …”. Niet echt van een literair hoog niveau, akkoord, maar het werkt wel super in combinatie met de muziek!

Tijd voor de meezinger. Net zoals ‘Demonic Staccato Erection’ (van Lucifer Incestus) moet ook ‘Fornicationium et Immundus Diabolus’ het hebben van een pakkend refrein. Doe geen moeite uw hoofd in bedwang te houden, vroeg of laat bangt iedereen zijn head een eind mee. OK, misschien niet iederéén.

‘Sepulture of Hypocrisy’ neemt wat gas terug. Nee, het is nog steeds geen lekkere plakker, maar het tempo ligt – voor de jongens van BELPHEGOR – nogal laag. Doet dat iets af aan de songkwaliteit? Nope. In plaats van de immer weerkerende agressie wasemt Sepulture een grimmige dreiging uit, genre ‘ren maar niet weg, we krijgen je toch wel’. Wie nu nog niet weet waar BELPHEGOR om draait, moest maar eens de titelsong en tegelijk BELPHEGOR-lijflied ‘The Goatrich - Fleshcult’ beluisteren. Dan snap je ’t wel.

Met ‘Swarm of Rats’ demonstreert de band nog maar eens haar muzikale vakmanschap. Pure agressie etaleren zonder aan harmonie in te boeten, het is een kunst die maar weinig deathmetalbands verstaan. Dan volgt ‘Kings Shall Be Kings’. Korte inhoud: BELPHEGOR is tegen elke vorm van geestdodende religieuze praktijken, maar dan minder zacht uitgedrukt. “Jezus, Allah, Mohammed… De joden hebben al genoeg slaag gehad” moet Helmuth gedacht hebben toen hij de teksten schreef. Slaat u er verder Nietzsche maar eens op na, slavenmoraal en zo. Ook weer opvallend is het relatief lage tempo, dat langzaam opgevoerd wordt naar een verzengende vocale climax.

‘The Crown Massacre’ is precies wat het pretendeert te zijn. Een muzikale orgie die wegens brutaliteit de titel ‘massacre’ verdient. Een beetje antiautoritair uit de hoek komen, waarom niet? Wie kent ‘Fleishrequiem 69’ (LI) nog? Deze ‘Festum Asinorum’ is namelijk de overtreffende trap van laatstgenoemde. Helmuth mengt zijn verscheurende stembanden met de clean vocals van een mannenkoor, en dat klinkt best wel lekker. Bombastisch? Reken maar.

Schijfje ten einde. Wat doet een weldenkend mens dan? Nogmaals op de startknop rammen natuurlijk. Want wie de voorgaande BELPHEGOR-albums kon waarderen, zal ongetwijfeld smullen van dit. Alle kwaliteiten van weleer, aangevuld met extra snufjes variatie en (muzikale) diepgang. De teksten, niet van bijzondere kwaliteit, dienen eerder ter ondersteuning en accentuering van de muziek. Met Goatreich - Fleshcult zet BELPHEGOR zichzelf op de deathmetaltroon!

http://www.kindamuzik.net/recensie/belphegor/goatreich-fleshcult/8790/
Meer Belphegor op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/belphegor