• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Belmondo | Sunday Needs An Aspirin

Rotterdamse poprockers stranden voor de eindstreep.
CD, Fount

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 11 augustus 2003

Een van de weinige debuutalbums van een Nederlandse band die we dit jaar mogen begroeten is Sunday Needs an Aspirin van Belmondo. Nieuw in het wereldje zijn de Rotterdammers echter niet. De band probeerde het al een aantal jaren onder de naam Paddington voordat ze zichzelf in 1999 Belmondo besloten te noemen. Ook voor de opnames van hun debuut namen ze de tijd. Tussen hun dagelijkse werkzaamheden door namen ze in 18 maanden tijd 11 nummers op die Sunday Needs an Aspirin vormen. Wat er in die periode allemaal gebeurd is is mij een raadsel, te meer gezien hun producer Frans Hagenaars (Bettie Serveert, Johan) niet echt bekend staat om slepende opnameprocessen. Nee, hij heeft het geluid liever spontaan en met een charmante rommeligheid. En juist dat wordt hier gemist.

De band zoekt het in de alternatieve pop uit de jaren '90. En ook die stond bekend om een raffelig, nonchalant randje. Belmondo heeft deze echter weggeslepen om een toegankelijke sound te krijgen vol met geluidseffectjes op de achtergrond. En zoals dat gebeurt op 'Happy-Sad', met zijn uitbundige refrein en Pixies gitaartjes misschien wel het beste nummer, is daar helemaal niks mis mee. De gehele eerste helft van de plaat is eigenlijk goed te noemen. Twee lekkere rockers waarvan het onstuimige 'A Reminder' tot een live-favoriet kan uitgroeien. En ook nog twee geslaagde ballads die refereren aan Suede en zeker 'Stay' doet daar niet voor onder.

De tweede helft begint voortvarend met het poppy 'J.', om vervolgens compleet in te zakken. Klonken ze eerst nog zo levenslustig, de zondag waar de heren altijd op bij moeten komen hebben ze nu gebruikt om de rest van de plaat in te spelen. Inspiratieloos is het woord. Gitarist Reinier Gerritsen probeert van 'Shining' nog wat te maken met een lekkere riff, maar zanger Strooker komt met een refrein aanzetten waar zelfs Chad Kroeger zijn neus voor ophaalt. Bij de laatste drie nummers gaat het tempo beetje bij beetje omlaag, om je tenslotte bij 'Morningrise' in slaap te wiegen. Iets meer (vocale) pit en minder gelaagdheid had hier zeker geholpen.

Doodzonde dus om de winst zo uit handen te geven. Wat dat betreft is Belmondo echt een typisch Nederlands product, zoals ze op het laatst net weer te kort komen. Hopelijk heeft de globalisatie op hen goede effecten en kunnen ze wat van hun overzeese vakbroeders overnemen wat betreft het zoeken van de balans. Niettemin is het glas bij Belmondo halfvol en proosten we op een nieuwe aanwinst in het popcircuit, met genoeg kwaliteit om die op hun tweede langspeler helemaal uit te buiten.

http://www.kindamuzik.net/recensie/belmondo/sunday-needs-an-aspirin/3740/
Meer Belmondo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/belmondo