Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eerder dit jaar werkten Andrew MacGregor (alias Gown) en Christina Carter (Charalambides) al samen op het wonderbaarlijke maar veel te korte We’ve. Twee zeer bijzondere stemmen, als dag en nacht verschillend maar samen één magistraal duo.
Carter lijkt in MacGregor eindelijk de stem gevonden te hebben waarbij ze zich helemaal bloot kan geven. Zij als de zalvende mantra-koningin, hij als een klagerige duisterheidstroubadour. Beiden met gitaar onder de arm, elk een andere stijl. Carter is meer van de akoestische variant terwijl MacGregor vaak een Keiji Haino-achtige electriciteit opwekt. Zonder overigens de meditatieve kwaliteit van Crystal Thicket uit het oog te verliezen, want de chemie tussen beide stijlen is fabelachtig en zorgt voor een kalmerende balans.
Deze chemie komt voor het eerst tot een hoogtepunt als MacGregor zijn electrische gitaar opwarmt tijdens ‘Reaching, Reaching’ en tegelijkertijd een duistere klaagzang inzet die sterk doet denken aan de vocale stijl van Keiji Haino. De gitaarklanken cirkelen door de lucht als uitgeblazen sigarettenrook, langzaam uitwaaierend en verdwijnend in de ruimte.
Crystal Thicket als geheel klinkt warmer en minder rauw dan Carters werk met Charalambides. In MacGregor heeft ze iemand gevonden die als een verleidende tango-partner om haar heen danst en nooit teveel de aandacht afleidt van Christina Carter zelf, de mantragodin van deze jonge generatie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bastard-wing/crystal-thicket/14022/
Meer Bastard Wing op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bastard-wing
Deel dit artikel: