Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bass Drum of Death is het soort band dat meestal in kleine, donkere zaaltjes optreedt, in de late uurtjes. De bezoekers zijn er dronken, de bandleden ook. De vraag is in hoeverre dit duo eigenlijk wel boven die reputatie uit wil stijgen. Wil het eigenlijk wel grote zalen vullen en ook de nuchtere concertbezoeker aan zijn kant krijgen?
Met Rip This lijken de Amerikanen zeker een poging te doen. Het gerammel en geruis van de eerste twee platen heeft duidelijk plaatsgemaakt voor een meer geproduceerd geluid en dat doet de muziek goed. Waar de vorige albums uit redelijk eentonige herrie bestonden, onderscheiden de liedjes op de nieuwste zich veel meer van elkaar. Het overmatig garageachtige maakt plaats voor een gebalanceerd hard geluid dat meer doet denken aan muziek van bijvoorbeeld Cloud Nothings.
Rip This kent een vliegende start met de harde, snelle nummers 'Electric' en 'Left for Dead'. Als je hierbij je ogen sluit, zie je zo een dampende grote zaal van Paradiso voor je. En dan niet om drie uur 's nachts, maar gewoon om negen uur 's avonds. Het is bass, het is drum, en het is vooral erg dodelijk. Maar 'Everything's the Same' is jammer genoeg - al was de titel vast niet zo bedoeld - een beetje meer van hetzelfde, maar dan van mindere kwaliteit en originaliteit. En de afsluiter met de toch veelbelovende titel 'Route 69 (Yeah)' doet de plaat als een nachtkaars uitgaan.
Op de nieuwste plaat zet de band een grote stap richting een nieuw Bass Drum of Death en lijkt het serieuzer met muziek bezig te zijn. Dat betaalt zich uit, maar in sommige gevallen slaat de nieuwe koers te ver door met als resultaat wat minder originele, middelmatige liedjes. Al met al is het geheel nog net niet dodelijk genoeg.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bass-drum-of-death/rip-this/25390/
Meer Bass Drum of Death op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bass-drum-of-death
Deel dit artikel: